Tell the world that I'm coming home!

Dag 87
Dag trouwe bloggers!

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. De tijd van gaan is gekomen.
Het gevoel is dubbel. We zullen SU missen. Dat staat vast. We zijn hier drie maanden gebleven en hebben de cultuur en natuur in ons hart gesloten.
Toch kijken wij er ook naar uit om jullie allemaal terug te zien in het oh zo koude BE.

Hieronder kunnen jullie een ABC lezen over wat wij zullen missen in SU en waar we naar verlangen in BE.

	Wat we gaan missen in SU:	Wat we verlangen terug te hebben in BE:
A	Altijd vriendelijke bevolking.	Alles behalve wat we gaan missen.
B	Bussen die op ieder moment voor je stoppen.	Bescheiden Vlaamse jongens die niet voortdurend roepen als ze een meisje zien op straat.
C	Chinese supermarkten die tot laat in de avond open zijn en waar je echt alles kan vinden.	Chocolade!!!
D	Dubbelbed: ’t is echt een luxe!	Deftige toiletten, overal waar we gaan.
E	Elkaar!	Eten dat niet pikant is.
F	FEEST, FEEST, FEEST!!!	Familie (niet het tv-programma maar echt wel jullie).
G	Gastvrijheid.	Gematigde temperaturen (al hebben we hierbij sterk onze twijfels).
H	Hangen in de hangmat.	Het hezellihe bruhse accent
I	Immer lekkere eten.	Interessante gesprekken op café met een lekker glaasje witte wijn.
J	Jullie! Onze trouwe lezers van de blog.	Jullie! Onze trouwe lezers van de blog.
K	Kwattaweg, waar we drie maanden in luxe geleefd hebben.	Kakkerlakloos huis. Vaarwel Carlo, Kevin en de 21 anderen.
L	Levensritme: NO SPANG!	Langer slapen tijdens schooldagen.
M	Meneer en mevrouw Dongen, alle leerkrachten en kinderen van O.S. Domburg.	Muggenbetenloze benen. (Waauw! Wat een woord!)
N	Natuur.	Niet meer nagestaard worden omdat we blank zijn.
O	Ons eigen doen en laten.	Oost, west, thuis best – gevoel.
P	Palmentuin (natuurlijk!)	Patat of wat wij eigenlijk frieten noemen.
Q	Quasi op tijd komen.	Qweetnie…
R	Reusachtig en luxueus appartement.	Regelmatige postbode.
S	Schattige kinderen.	Spaghetti van onze moeders.
T	Trouwe Taxi Mavis.	Teennagels die minder snel groeien.
U	Uitstapjes die steeds zeer geslaagd waren.	UV-stralen die iets minder fel zijn.
V	Vriendelijke en attente topslager.	Vrienden (Jawel! Jullie worden gemist!)
W	Wc- en douche per persoon.	Wasmachine!!!
X	Xzoent niet weten!	Xzoent eigenlijk ook niet weten!
Y	YES! Zoals de 5-jarige Ajapra het zo mooi kan zeggen!	Yoga-oefeningen om de stress te beperken.
Z	Zon!!!	Zweetloze nachten.

 Wat wij jullie ook niet willen onthouden, is om even te vertellen wat we nu precies allemaal met de koekjesopbrengst hebben gedaan.
Hieronder een kort overzicht:
1. Aankopen van materiaal om in onze eigen lessen te gebruiken zoals papier, touw, plakband en een radio die we later verrijkten met een verlengsnoer toen bleek dat heel wat klassen geen stopcontact hadden.
2. Aankopen van schildermateriaal en verf om de speelplaats op te fleuren. We schilderden speelplaatsspelletjes, zitbanken, figuren voor in de klasrij.
3. Aankopen van speelgoed voor de pauzebox (waar al flink mee gespeeld werd). Elke klas kreeg ook een eigen klasbal.
4. Aankopen van materiaal voor het muziekfeest zoals een tent, stof en knutselmateriaal.
5. Aankopen van kleine attenties voor alle leerlingen van de lagere school. We kochten latten, slijpers en balpennen.

Vervolgens willen wij een heleboel mensen bedanken. Houd je vast, hier komen we!

DANKJEWEL aan onze ouders die ons deze unieke kans gegeven hebben, die ons drie maanden hebben kunnen loslaten, die ons blijven steunen zijn (zelfs aan de andere kant van de oceaan)en die ons financieel een ferme duw in de rug gegeven hebben.

DANKJEWEL aan de KHBO voor deze leuke keuzemodule. We hadden het niet willen missen!

DANKJEWEL aan Mieke en Raggie die voor ons de fantastische school in Domburg geregeld hebben en er ook voor zorgden dat wij ons amuseerden op tal van uitstapjes!

DANKJEWEL aan onze lieve conciërge Gladys omdat ze steeds klaar stond om te helpen. Zo bracht ze op onze vraag een weegschaal zodat we onze koffers konden wegen.

DANKJEWEL aan alle mensen die ons financieel gesteund hebben.

DANKJEWEL aan Oostkamp voor de beurstoelage.

DANKJEWEL aan iedereen die ons een brief gestuurd heeft of toch een poging tot gedaan heeft want we weten dat ze niet allemaal zijn aangekomen.

DANKJEWEL aan iedereen die koekjes gekocht heeft. We hebben het geld goed kunnen gebruiken.

DANJEWEL aan iedereen die materiaal meegestuurd heeft met het schip. We hebben ervoor gezorgd dat alles bij de kinderen terecht gekomen is. Ze waren er erg blij mee.

DANKJEWEL aan meneer en mevrouw Dongen omdat jullie zoveel voor ons gedaan hebben.

DANKJEWEL aan jou omdat je ons de hele trip lang gevolgd hebt.

Voor de diehards: hier komt nog meer!
Onze laatste dagen vulden we met enkele kleinere uitstapjes.
Maandag liepen we nog snel even naar de stad om de laatste souvenirs te kopen, of dat dachten we toch tot bleek dat de bank niet wilde meewerken. Met andere woorden, we hadden dus geen geld.
Dan maar naar huis om chocomousse te maken. We wilden alle leerkrachten verwennen met een heerlijk potje chocolademousse. De vraag was nog of we alles heelhuids in Domburg zouden krijgen maar dat waren zorgen voor morgen. Eerst moest de chocomousse gemaakt worden. Het werd een heel werk! Zonder mixer, weegschaal of maatbeker moesten we al onze creativiteit bovenhalen om deze missie tot een goed einde te brengen. Na veel zweten, puffen en krampen in de armen mocht het resultaat er zeker zijn!

Dinsdag stapten we de bus op met een doos vol chocomoussepotjes. Eerst maakten we een tussenstop op de school te Laarwijk. Op Domburg stapten we over in een bootje en samen met de leerkrachten van Laarwijk voeren we weg.
Wat een verschil met Domburg! Het schooltje telt 27 leerlingen verdeeld over 3 klassen. Zoals je wel al kon raden, werken ze er dus met graadsklassen. Heel boeiend om eens te zien!
Om 9.00 uur voeren we terug naar Domburg en brachten we een laatste bezoekje aan de school. We gingen nog even in iedere klas rond om afscheid te nemen en bedankten alle leerlingen met een kleine attentie en alle leerkrachten met de overheerlijke chocolademousse.
Zelf werden we ook enorm bedankt. In elke klas kregen we leuke cadeautjes. Van sleutelhangers tot petten tot I love SU t-shirts. ‘Oh wee, als dat maar allemaal in de koffer kan,’ dachten we stiekem.
Ook de namiddag brachten we door op Domburg. We bezochten nog twee leerkrachten waar we lekker verwend werden met heel wat lekker eten en gingen voor de laatste keer langs bij mevrouw Dongen en haar familie.
We hebben erg genoten van de dag en konden amper geloven dat we hier nooit meer zouden komen.

Vandaag genoten we van een heerlijke zwempartij en beklaagden we het ons dat we nog niet eerder komen zwemmen zijn. We brachten onze fietsen binnen en begonnen aan het pakken van de koffers, een meer dan lastige taak.

Onze laatste uren in SU zijn aangebroken. We zullen het meer missen dan we nu denken maar kijken er ook al naar uit om jullie al onze verhalen te vertellen!

En nu!!!! Tijd voor de allerlaatste wist-je-datjes! Zet je schrap want hier gaan we!
Wist je dat…
… de teller geëindigd is op 23 kakkerlakken? Na ons vertrek zal Gladys het huis onder handen laten nemen.
… Ine nog heel haar koffer moet reorganiseren? Het is hier dus nog steeds een boeltje in de woonkamer.
… we op onze laatste dag hier nog post kregen? De eer was voor Ine weggelegd!
… we als laatste avondmaal roti met kip gegeten hebben? Heel erg lekker maar laat die frieten nu maar komen!
… je opnieuw onze vlucht kan volgen via Vlucht-tracker? Hieronder vind je de link:
http://nl.flightaware.com/live/flight/KLM714
Als je niet kan slapen, weet je dus wat gedaan :)J

Moeders, nu is het echt niet lang meer!

Heel veel groetjes
Ine en Lisa
(die voor de gelegenheid dit laatste berichtje samen hebben getypt.)

P.S. We proberen nog wat zon in onze koffers te stoppen. Hopelijk weegt het niet te veel!

BIGI BOSI & BRASSA UIT SWEETIE SRANAN! XXX

All good things come to an end!

Dag 84
Nee, nee… we kunnen dit blogbericht niet beginnen zonder onze lieve, fantastische, zo hard aftellende moeders, een ZEER FIJNE MOEDERDAG te wensen. Jullie cadeau komt vrijdagochtend toe. Af te halen op Schiphol!

En nu terug naar de ernst van de zaak. De afgelopen week hebben we gerepeteerd, gerepeteerd en nog eens gerepeteerd voor het muziekfeest. Het moest en zou een schot in de roos worden.
We liepen van klas naar klas. De outfits werden vastgelegd, de tekeningen voor onze fameuze tekenwedstrijd werden opgehaald, er werd luidkeels gezongen, en werd veel te veel gezweet van al het dansen, het werd keelpastilles slikken om onze kelen te verzachten, er werd vergaderd met mevrouw Dongen en er werd in onze grote woonkamer geoefend voor onze special act.

Maar dat was lang niet alles! Dinsdagavond gingen we op kaaimannentocht. We namen de boot in Leonsberg en voeren naar Johan&Margaretha-plantage. Daar stapten we over in een veel kleiner bootje waar we precies met 5 in konden. De gids wist ons doodleuk te vertellen dat we heel stil moesten zitten omdat we anders zouden kantelen. Dat belooft!
We waren nog niet helemaal geïnstalleerd of het bootje schoot al weg. Aan een hoge snelheid raceten we door het oevergewas. We waanden ons net op een kermisattractie. Alleen de veiligheidsriemen ontbraken ;)
De boottocht was heel erg de moeite waard. Terwijl we voeren op het moeras genoten we van de ondergaande zon. Er werden heel wat prachtige foto’s genomen. Toen de zon eindelijk onder was, konden we beginnen met kaaimannen spotten. De gids speurde met een zaklamp het water af.
- ‘Zie je dat lichtje in het water daar? Dat zijn de ogen van een kaaiman.’
- ‘Waar? Waaaar?? Ik zie het niet! Ohja daar! Of nee, toch niet.’
Gelukkig werden we er steeds beter en beter in en voor we het goed en wel beseften had de gids een babykaaiman in zijn handen. Alsof het niets was, bond hij een rekkertje rond de bek en gaf de kaaiman door in de boot. Nee, je had geen keuze. Je kreeg de kaaiman gewoon in je handen gestopt, snel even lachen naar het fototoestel en dan weer snel doorgeven.
Maar alles went en dus ook kaaimannen vasthouden. Het tweede exemplaar was al een stuk groter. We aarzelden geen moment en namen hem gewillig in onze handen.
Moe en vol van de muggenbeten vertrokken we terug naar Leonsberg om van daaruit de taxi naar huis te nemen. Het was een avond om niet snel te vergeten!

Ook woensdag werd er de hele ochtend gerepeteerd. En… gingen we Lisa haar prinsessenjurk laten maken. Met rode en gouden stof op zak reden we naar mevrouw Bolai. Zij nam Lisa haar maten op en maakte een ontwerp van de jurk. We konden niet wachten om het resultaat te zien!

Donderdag is er ook heel wat gebeurd op school. Ze kwamen de tent opzetten. 15 sterke mannen zetten het boeltje op palen. Er werd zand gestort om alle plassen in het zand op te vullen. Eén van de mannen had zelfs zijn vogel meegenomen.
Dat was nog niet alles: Lisa mocht haar prinsessenjurk gaan halen en het was prachtig! Lisa waande zich al een hele prinses. Helaas, prinsesje spelen zal maar voor vrijdag zijn.
We aten ’s middags bij mevrouw Dongen thuis en gingen de hele middag met haar op zwier. We gingen bloemen plukken, en gingen op zoek naar rode schoentjes.

Vrijdag was het eindelijk zover! De dag waar we zo naartoe geleefd hebben! 11 mei: de dag waarop het allemaal zou gebeuren! De spanning was al in de ochtend te voelen. We hielden een generale repetitie die al bij al wel vlot verliep, mevrouw Dongen leerde haar speech die ze als elfje verpakt had uit het hoofd. Ook de tent werd versierd met ballonnen, slingers en vlaggetjes. De laatste plassen werden gevuld met zand. We waren er klaar voor.

En om 16.00 uur konden we dan eindelijk van start gaan! De hele tent was gevuld met kinderen, leerkrachten en ouders.
Lisa als prinses Laila en Ine als lakei Gertje waren er klaar voor. De eerste woorden gingen door de micro en we waren vertrokken! Er kwamen lakeien, koks, prinsjes en prinsesjes, oerwoudmensen, dieren uit de jungle, Kronkebonker, kabouters, tovenaars, cowboys, bloemenjongens- en meisjes, indianen, dromers en siamese tweelingen langs. Het werd een fantastisch muzikaal feest dat Ine en ik afsloten met het wereldberoemde lied in België ‘Dit is de mooiste dag van het jaar’ van Samson en Gert!
Achteraf namen we alle complimenten en felicitaties in ontvangst en gingen we bereidwillig met iedereen op de foto. (We waanden ons precies BV’s)
Wanneer we vertelden dat wij het hele verhaal zelf in elkaar gestoken hadden, kregen we heel veel bewondering. Alles wat we de afgelopen drie jaar geleerd hadden, gebruiken we om ons muziekfeest te doen slagen! Het was een dag om nooit meer te vergeten!
Heel moe maar zeer voldaan gingen we slapen nagenietend van een prachtige dag.

Zaterdag rustten we uit en vanmorgen brachten we nog een bezoek aan de vlindertuin. We zagen er de mooiste vlinders, slome landschildpadden, griezelige wurgslangen, dode spinnen en kakkerlakken in alle formaten.

Morgen brengen we nog een bezoek naar de stad en maken we chocomousse voor alle leerkrachten van O.S. Domburg want dinsdag brengen we hen een laatste bezoek.
Woensdagochtend gaan we nog even zwemmen en in de namiddag pakken we de koffers in (iets wat we heel erg ontzien).

Ik sluit af met de wist-je-datjes voor de voorlaatste keer want donderdag komt ons allerlaatste bericht.
Wist je dat …
… je aan één ding kan merken dat wij geen echte Surinamers zijn? Wij lopen over het schoolerf en dat is iets wat Surinamers nooit doen.
… Lisa er mee inzat dat ze tijdens het zingen van de toonladder van do-groot een valse noot zou zingen voor 400 man? Gelukkig was het zo zuiver als kristal ;)
… Ine tijdens het muziekfeest 7 verschillende rolletjes moest spelen en daarbij soms maar 30 seconden de tijd had om van kleren te wisselen?
… ze zeiden dat we zo een jeugdtheater konden oprichten?
… mevrouw Dongen en haar gezelschap ons de hele avond lang complimenten gaven over het schitterende muziekfeest en wij zo stiekem onze ego’s streelden?
… Ine, verkleed als kabouter, op het podium ferm is uitgegleden wat heel wat gelach in het publiek opleverde? Uiteraard bleven wij professioneel en deden we alsof er niets gebeurd was!
... we nu lekker iets gaan eten in de stad? We hebben dat wel verdiend na zo'n intense week!

Ziezo, ik denk dat dit blogbericht wel lang genoeg was.

Tot donderdag voor ons ALLERLAATSTE blogbericht!

Muzikale groeten!
Lisa

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan!

Dag 77
We zeggen het met veel trots: dit was onze meest ijverige week van ons hele verblijf!

Het begon reeds vorige zondag. Onze moeders zullen het zich misschien nog herinneren. Lisa en ik lijden aan dezelfde ziekte: we kunnen moeilijk opruimen. De tafel waar we aan eten is tegelijkertijd de tafel waar we aan werken. J
Je kan het je al voorstellen. Wanneer er gegeten moet worden, schuiven we ons werk gewoon naar de andere helft van de tafel. Deze lag na twee maanden dan ook vol briefjes, voorbereidingen, balpennen, en nog veel meer. Tijd voor een grondige opruimbeurt vonden wij. Jawel mama, je zou trots op me zijn! Niet alleen de tafel, maar ook ons huisje lag er kraaknet bij! Het spijtige van de zaak is dat daar na een week al bijna niets meer van te merken is…

Op school beleefden we een zeer intensieve week. Alle klassen worden klaargestoomd voor het grote muziekfeest. We repeteerden er op los, en zijn nu al heel erg trots op hoe goed de  kinderen het doen! Volgende week werken we de schoonheidsfoutjes nog weg zodat we helemaal klaar zijn voor het feest van vrijdag.
We voelen ons ook wel gevleid als we horen dat de kinderen thuis over niets anders meer praten dan over het feest. Je moet weten dat de kinderen hier naast beeld amper Muzische Vorming krijgen. Een evenement als dit is dan ook iets zeer unieks voor hen!

Er is een tent geregeld, er komt een DJ en zelfs de jeugdtelevisie werd uitgenodigd. Of ze zullen komen, is natuurlijk nog een andere vraag… Ook de ouders werden via een brief uitgenodigd om te komen naar het feest. Aangezien de oudercommissie eten en drinken zal voorzien, moeten we natuurlijk een idee hebben van hoeveel mensen er ongeveer zullen bij zijn. Daarom vroegen we de ouders een strookje in te vullen. Wat een gedoe! We hebben nog steeds niet van iedereen antwoord gekregen. Zo zie je maar dat de communicatie met ouders hier zeer stroef verloopt. We telden in ieder geval de briefjes die we wel kregen en rekenden er nog wat extra. Dat bracht onze teller op een goede 400 bezoekers. Het zal dus de moeite worden!

Donderdag bleven we op school om samen met de derde- en vierdeklassers te knutselen voor het muziekfeest.
Voor het zover was, werden we eerst bij mevrouw Dongen uitgenodigd om te komen eten. Toen het 14u30 was, en wij nog steeds niet gegeten hadden, probeerden we er subtiel wat spoed achter te steken. Er zouden tenslotte kinderen zitten wachten op school. Maar subtiliteit en ook spoed kennen ze hier in Suriname niet. Terwijl we moesten wachten bewonderden we het werk van meneer Dongen. Hij maakt prachtige spulletjes uit leer! Nadat we zijn hele collectie gezien hadden, smulden we van de bruine bonen met rijst (die echt veel lekkerder was dan op Boto Pasi) Uiteindelijk konden we om 15u10 toch vertrekken, waardoor we niet al teveel tijd verloren.
Een twintigtal kinderen stonden ons met lachende gezichten op te wachten. Zelfs enkele kinderen van de tweede en de vijfde klasse waren gekomen. We knutselden er een hele middag op los, terwijl de regen buiten met bakken uit de lucht viel! We maakten toverstafjes, bakjes patat, slingers, een boom en een bord om aan de schoolpoort te hangen. We hoorden verschillende keren dat de kinderen het heel leuk vonden. Ze vroegen ons zelfs om de volgende dag terug te komen. Iets wat we vriendelijk afgewimpeld hebben. We waren echt al doodop van die ene middag. Thuis vielen we uitgeteld op bed neer, en vielen al vroeg in slaap.Wat waren we blij toen het weekend begon! We hebben genoten van de repetities, maar hadden onze slaap meer dan nodig!

Zaterdagochtend trokken we, na het uitslapen, de stad in. Daar kochten we een grote box en een heleboel materiaal voor tijdens de speeltijd. We kochten ballen, springtouwen, palletjes, frisbees, raketjes, een volleybal, en nog veel meer. Alles werd aan een kritisch oog onderworpen, en uitgetest in onze ruime woonkamer. Volgende week zullen we in de pauzes met de kinderen spelen, zodat ze ook weten hoe de spelletjes werken.
Toen we thuiskwamen hebben we geknutseld. We maakten zo’n twintig koksmutsen (een zeer intensief werk, zeker als de nietjesmachine maar voor de helft werkt), knipten 40 hartjes en maakten twintig veertooien. Daarna werd er nog gewerkt aan de handleiding ‘Sociale Vaardigheden’ die we voor de school hebben uitgewerkt en bereidden we onze briefing voor van maandag. Dan moeten we namelijk alle leerkrachten toespreken in verband met de organisatie van ons muziekfeest. Toen we om 20.00 uur klaar waren, waren we meer dan tevreden. We gingen nog iets drinken bij onze buurmeisjes en kropen tegen elven in bed.

Vandaag moesten we er namelijk weer vroeg uit. Er stond een dolfijnentocht op het programma. Samen met de andere meisjes van Brugge en onze buren, stonden we om half negen klaar om op de boot te stappen bij Leonsberg. De slaap nog wat in onze ogen, maar we hadden er zin in! We voeren een tijdje op de Surinamerivier, en vroegen ons af of we wel dolfijnen zouden zien. Die kans was volgens de bootsman zeer groot. En inderdaad, na een tijdje zagen we er heel veel! De boot dobberde achter hen aan, terwijl de blinkende dolfijnen af en toe eens met hun kopje boven water kwamen. We deden ons best om foto’s te trekken, maar kwamen tot de conclusie dat we meer het water fotografeerden dan de dolfijnen. Dan maar genieten van de dieren in levende lijve. Het was zeer fijn!
De boot stopte nog even aan een eilandje waar we de mogelijkheid hadden om te zonnen of te zwemmen. Het eiland lag helaas vol afval waar de zwerfhonden in aan het wroeten waren, hopend op nog een restje eten. Niet de meest aangename plek om te verblijven dus, maar we maakten er het beste van. Er werden schelpen gezocht, pootje gebaad en Charlotte waagde zich zelfs aan een wandeling door de modder. Ze zakte weg tot haar middel, waardoor we haar er moesten uitsleuren. Toch niet zo’n goed idee dus, een wandeling in de modder… Nadat we voldoende uitgerust waren, vertrokken we terug naar huis. We hebben er van genoten!

En om af te sluiten: 

Wist je dat...

… wij in de tweede klasse steeds een applaus krijgen als we de klas moeten verlaten, en nu zelfs ook wanneer we de klas binnenkomen?

… we dit weekend probeerden om niet te veel te zingen om zo onze stemmen te sparen voor het muziekfeest, maar we hier amper in geslaagd zijn?

… we begonnen zijn aan onze laatste fles ketchup, onze laatste pot choco, en zelfs al voor de laatste keer ons ondergoed wassen?

… we de kaap van 20 kakkerlakken ondertussen bereikt hebben? Hier komen ze in volgorde van overlijden: Carlo, Kevin, Katrien, Caitlyn, Kees, Kimberly, Kristof, Kelly, Kwinten, Cucaracha, Cas, Kermit, Koesma, Karla, Kjell, Kora, Konstantinopel, Kristina, Korzel en Kwast. We hopen dat het hier bij blijft. 20 is een mooi getal om af te ronden!

… we genieten van het veel te warme weer? We durven er niet over te klagen als we horen dat het bij jullie zo slecht is…

Heel veel groetjes en zonnestralen uit het wonderlijke Suriname!
Ine

Feeling HOT HOT HOT!!!

Dag 70
We hebben er een snikhete week opzitten. De temperaturen schommelden tussen de 30 en 35 graden Celsius. Het werd zweten, puffen en drinken geblazen!

Op school is het derde en laatste kwartaal begonnen. Maandag namen we een kalme start.
We stelden een nieuw lessenrooster op voor de komende drie lesweken en gingen deze bekendmaken in alle klassen. We schreven verder aan het script voor ons grote muziekfeest en lieten de leerlingen kennismaken met de nieuwe speelplaatsspelletjes. (En of het in de smaak viel! Ook mevr. Dongen, het schoolhoofd, zag dat het goed was!)

Dinsdag vlogen we weer hard in. Het wordt de komende drie weken hard oefenen voor ons grote muziekfeest. Het feest zal worden ingekleed in een sprookjesachtig verhaal waarin elke klas een rol krijgt. Er zal geacteerd , gezongen en gedanst worden. Een goede voorbereiding is noodzakelijk. Elk halfuur kwamen we in een andere klas langs en ook de kleuters waren we niet vergeten. We dansten met hen een kwartier lang waarbij we enkele bewegingen moesten uitvoeren en stonden nadien letterlijk nat van het zweet!

Ook woensdag, donderdag en vrijdag gingen we bij de klassen langs en oefenden we intensief met de leerlingen.
Donderdag was de school al om 10.30 uur uit want om 11.00 uur was het ‘kwartaalvergadering’.
Het schoolhoofd leidde de vergadering. Er werd gestart met een evaluatie van het tweede kwartaal. Er werd besproken wat er goed ging en waar nog aan gewerkt moet worden. Daarnaast werden ook de activiteiten voor het komende kwartaal besproken.
Ook op vrijdag werden de lessen al om 9.45 opgeschort omwille van de beroependag die op school georganiseerd werd naar aanleiding van ‘1mei’.
Ouders kwamen vertellen wat hun beroep inhield en alle leerlingen van de school brachten toneeltjes rond een bepaald beroep naar voren. Er werd natuurlijk ook gegeten, gedronken en gedanst! Ook wij moesten er aan geloven. Ondanks het snikheet was, waagden we ook een pasje op de dansvloer. Het was dolle pret! We dansten met leerlingen en juffen. Na een halfuurtje waren we nat van het zweet (blijkbaar hadden wij daar alleen maar last van…) en dronken we een glaasje ‘dawet’, een Javaans kokosdrankje. Niet zo lekker vonden wij.

Zaterdag gingen we met onze buurmeisjes, Tine en Stefanie, naar Overbridge. Daar ligt een stuk aangemaakt strand aan de Surinamerivier.
We hingen er in onze hangmatten, lagen wat in de zon en baadden in het verfrissende water. En als toppunt van de avond aten we patat! (Niet zo lekker als die in België weliswaar… maar we lieten het ons toch smaken.)
Vandaag staat er geen uitstap op de agenda. We hebben besloten om deze namiddag eens goed door te werken voor school.

Om af te sluiten onze, ondertussen welgekende, wist-je-datjes!
Wist je dat…
… ze hier enkel maar gekopieerde cd’s verkopen?
… we in Overbridge met de grootste voorzichtigheid in onze hangmatten kropen?
… we tijdens de afwas druk bezig zijn met het inoefenen van onze scènes voor het muziekfeest?
… we het best eng vinden wanneer blijkt dat Surinamers ons weten wonen?
… we gevleid waren wanneer mevr. Dongen ons op de vergadering van donderdag bedankte voor het vele werk dat we hier al verricht hebben en daarbij zei: ‘Ik zeg nog niet: ga maar, want wij willen jullie nog even hier houden!’ OOOOOOOOOOOOOOOOOOOH! (Snif)

Groetjes Lisa x

't Is afgelopen, en dat vind ik jammer!

Dag 63
En het is gebeurd! De vakantie is nu officieel afgelopen… Morgen wordt het terug vroeg uit de veren om zo de dagelijkse schoolroutine terug op te nemen. Speciaal voor jullie een berichtje, om onze laatste luilekkerdagen te delen.

Zoals jullie reeds gelezen hebben, vielen we tijdens het tripje naar Galibi met hangmat en al naar beneden. De lichte kneuzingen die we opliepen, zorgden ervoor dat we de wandeling op Voltzberg niet zagen zitten. Geef toe, met een zere rug en een blauwe knie een wandeling van 8 uur maken in de brandende zon met een overladen rugzak zou geen goed idee zijn, toch? We waren er woensdagmorgen eerlijk gezegd niet echt rouwig om. Na Boto Pasi, de verfdag en Galibi genoten we van een ochtend lekker lang uitslapen en nog eens te genieten van het heerlijke ‘niets doen’. Wat lezen, eens naar de winkel lopen, een koekje eten,… Je kent het wel! Donderdag beleefden we ongeveer hetzelfde scenario. Met dat verschil dat er ook wel voor school gewerkt werd. Ons muziekfeest na de vakantie moest tenslotte nog uitgeschreven worden. We kunnen trouwens nu al zeggen dat het een toppertje wordt!

Vrijdag was het tijd voor meer actie. We trokken de stad in, klaar voor een heuse stadswandeling! We kuierden door de vertrouwde straten van Paramaribo en stapten enkele souvenirwinkels binnen. Ons plan was om ook nog wat cultuur op te snuiven en enkele monumenten op te zoeken, maar daar kwam niet veel meer van in huis. De warmte was drukkend en de airco in de winkels te verleidelijk om er zomaar voorbij te lopen. Er werd aardig wat geshopt en onze eerste souvenirs zijn dus een feit!

Rond 16u30 sloten de winkels hun deuren en zakten we af naar onze geliefde Palmentuin. Met een bakje druiven, een fles water en een hoop zinloze gespreksonderwerpen waren we een tijdje zoet. We genoten enorm van deze tussenstop, want we waren waarschijnlijk al een maand niet meer in de prachtige Palmentuin geweest… Tegen zessen zakten we af naar de Zus & Zo om wat te eten. Een wijntje gecombineerd met een heerlijke wokschotel of een verfrissende ‘salade bang bang’. Je ziet, een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Zaterdag brachten we een bezoekje aan de Hermitage mall. ‘Het’ shoppingcenter van Suriname. Opvallend is wel dat hier enorm veel blanken rondlopen. Ook de Surinamers die je hier ziet, zijn duidelijk welgesteld. De winkels in de Mall verkopen dan ook dure merkkledij die de gemiddelde Surinamer zich niet kan veroorloven. Wij hadden onze portie shoppen echter al gehad en kwamen voor iets anders. We hadden een week lang op de radio gehoord dat er een beurs zou zijn met als onderwerp ‘de nieuwe leerkracht’. Als leerkrachten in spé natuurlijk iets wat we niet mochten missen. We hadden niet veel van de beurs verwacht, maar misschien toch wel meer dan we zagen. In de zaal stonden enkele tafels waar folders op lagen over hoe de opleiding hier zou veranderen. Niet oninteressant, maar we hadden het al snel gezien. We namen een foldertje mee en luisterden hier en daar naar wat informatie. Daarna maar iets eten en nog eens door de veel te dure winkelhal lopen om uiteindelijk een filmpje mee te pikken. Het werd ‘Titanic’ in 3D.

Onze laatste dag vulden we met een uitstapje naar de markt, waar we heerlijk vers fruit kochten. Van markoesa tot grapefruit naar ananas en mango. Dat wordt een week lang smullen! Er werd ook nog wat voor school gewerkt, want morgen is het zo ver. Onze laatste drie weken stage, die boemvol zullen zitten met voorbereiden van het muziekfeest. Hoewel we opzien tegen het vroege opstaan, kijken we toch uit naar de reacties van de kinderen op onze schilderwerken…

Ook deze vakantie sluiten we af met enkele wist-je-datjes.

Wist je dat …
…  je hier naar de cinema moet gaan met een trui in je zak.?De airco kan er extreem hard staan!
…  de taxi’s wel gordels hebben, maar geen bakjes om ze in vast te klikken?
…  onze laatste maand in SU ingegaan is?
… wij geen idee hebben wanneer de postbode langskomt waardoor we soms drie maal daags in de brievenbus turen?
… wij begonnen zijn met selecteren welke kleren we wel en niet meer zullen wassen, waardoor een deel al in onze valies belandt?

Bij deze zijn jullie weer up to date, en kunnen wij met een gerust hart gaan slapen!

Tot snel(ler dan je denkt)

Ine

Met vallen en opstaan!

Dag 58
Zoals gepland, organiseerden we vorige week vrijdag een heuse verfdag op school. Hoewel het vrijdag de dertiende was, verliep alles heel vlot.
Er kwamen in totaal zo’n 30 kinderen helpen met schilderen. We waren blij met de opkomst.
Iedereen kreeg een penseel, kwast of roller in zijn handen geduwd en we gingen aan het werk. Alle figuurtjes kregen een tweede verflaag, we schilderden twee hinkelpaden, twee twisters, we schuurden alle banken en gaven ze een nieuw verflaagje met de rollers. Vooral het rollen was populair bij de kinderen, het schuren daarentegen…
Tegen 16.45 uur hadden we bereikt wat we wilden bereiken. Moe maar voldaan ruimden we alles op. Het gaf ons veel voldoening dat de kinderen zich geamuseerd hebben. De reactie “Ik ben blij dat ik vandaag mocht komen schilderen op school want anders zat ik mij toch maar thuis te vervelen.” hoorden we een aantal keer.
Toch zat de dag er nog niet op voor ons. We waren welkom bij juf Ashna om kwi-kwi te eten. Kwi-kwi is een zwalmvis die leeft in de rivier. Veel smaak konden wij echter niet proeven (graten en schubben daarentegen...). Toch aten we beiden een visje op.

En zondag was het dan zover! Na heel wat onzekerheid konden we uiteindelijk toch naar Galibi vertrekken. Galibi ligt aan de monding van de Marowijnerivier in het noordoosten van Suriname vlakbij de grens met Frans-Guyana. In het natuurreservaat van Galibi zouden we zeeschildpadden spotten die hun eieren komen leggen op het strand. Dit strand krijgt de voorkeur van de zeeschildpadden omdat er heel weinig natuurlijke barrières te vinden zijn.
Om 7.30 uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Een uurtje later kwam de bus ons eindelijk ophalen. Vier uur zou de rit naar Albina duren. Opnieuw was het rijden over bauxietwegen, wegen met putten, bulten en drempels. Tegen 12.30 uur, na een stevige bui, konden we plaatsnemen in de bootjes die ons naar Galibi zouden voeren. Tegen drieën in de namiddag hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. We installeerden onze hangmatten, want we zouden buiten onder een afdak slapen, en rustten wat uit.
Tegen 23.30 uur kwam de gids ons ophalen om een strandwandeling te maken. Eindelijk zouden we de grote zeeschildpadden te zien krijgen. En we hadden al meteen prijs! Na zo’n 5 minuten stappen, spotten we onze eerste zeeschildpad. Het was een soepschildpad (ook wel de krapé genoemd). Deze zeeschildpadden kunnen tot 125 cm groot worden en kunnen tot 200 kg wegen. We zagen hoe de zeeschildpad het strand kwam oppuffen, hoe ze een put groef met haar achterpoten, hoe ze haar eieren legde (gemiddeld legt deze soort 140 eieren), hoe ze de put dichtte en hoe ze haar nestplaats camoufleerde.
Wanneer we verder liepen, konden we nog heel wat soepschildpadden spotten en kregen we ook nog een tweede soort te zien, nl. de lederschildpad (ook wel de aitkanti genoemd. De naam Aitkanti verwijst naar achtkantige vorm van de schild). Dit is de grootste soort onder de zeeschildpadden. De gids vertelde ons dat we veel geluk hadden deze soort te kunnen zien want ze nestelen vooral in mei. Het exemplaar was zo’n 165 cm lang en woog zo’n 700 kg. Anderhalf uur keken we toe hoe ook zij het legproces doormaakte. We konden de schildpad zelfs even aanraken want wanneer ze eieren leggen, zijn ze in een soort van trance waardoor ze zich niet bewust zijn van wat er rondom zich afspeelt. Om 2.30 uur keerden we zeer voldaan terug. Het was een vruchtbare avond geweest.

Maandag begon rustig. Om 6.00 uur werden we wakker om naar de zonsopgang boven de Atlantische Oceaan te kijken. Het was de moeite waard om zo vroeg op te staan!
Na 10 minuten stond de zon al hoog aan de hemel en wij besloten nog even terug te kruipen in onze hangmat. Met het geruis van het zeewater in de verte vielen we al snel terug  in slaap. Maar niet voor lang want om 9.00 uur moesten we echter al opnieuw klaar staan. We zouden nesten gaan zoeken en babyschildpadjes naar de zee brengen.
Na even stappen, had de gids een nest gevonden. Hij groef de put open en heel wat schildpadjes kropen naar buiten. Wij mochten ze opnemen en naar de zee brengen. We zagen ook schildpadjes die net uit het ei gekomen waren en waarvan de navelstreng er nog aanhing en we zagen schildpadjes in hun al halfopen ei zitten. Een fantastisch moment!

De rest van de dag hielden we het rustig: we hingen wat in de hangmat en zwommen in de Atlantische Oceaan. ‘s Avonds gingen we opnieuw op stap. Nu zagen we echter alleen soepschildpadden en na een drietal kwartier hielden we het voor bekeken. Iedereen was doodmoe en dus besloten we te gaan slapen. Alleen, deze keer zouden we in een bed slapen want de balk waar onze hangmatten aanhingen, heeft het begeven. Hij is door het gewicht in twee gebroken.  Jammer genoeg lagen we op dit moment allemaal in onze hangmat en vielen we pardoes naar beneden. We hebben ons beiden bezeerd maar we redden het wel ;)

Ook dinsdag was de moeite! Op de terugweg stopten we nog even bij de zoo van Galibi. Stel je niet te veel voor bij het woord ‘zoo’ want eigenlijk is het meer een plaats waar een man vreemde dieren huisvestigt. We konden er aapjes (die gewoon op je hoofd komen zitten), groene ara’s, een watervarken, een toekan, een luiaard (deze hebben we ook in onze armen mogen houden!) en een kaaiman zien.

En dan kon de terugweg naar Paramaribo aangevat worden. Tegen 18.00 uur waren we thuis. We zijn het beiden met elkaar eens: dit was heel hard de moeite en we zijn blij dit meegemaakt te mogen te hebben!

Tot slot nog enkele wist-je-datjes!
Wist je dat …
… er tijdens de trip ook zo’n 15 Antwerpenaren met ons mee waren en ze voorturend gelachen hebben met ons West-Vlaams accent?
… er deze keer wel voldoende reddingsvesten aan boord waren waardoor we geen beroep moesten doen op de ‘kracht van de Heer’?
... we Frans-Guyana van zeer dichtbij gezien hebben?
… de lederschildpad die we gezien hebben groter is dan Ine?
… we de babyschildpad die wij in het water gezet hebben Tim genoemd hebben? We wensten hem veel succes toe voor de gevaarlijke reis die hem te wachten staat en sloten af met de zin: Hier laten we je los Tim. Van hieraf moet je gaan. Met vallen en opstaan!
... we hier vandaag precies nog een maand zijn. Met andere woorden: wil je ons nog een kaartje sturen, dan moet het NU gebeuren!

Hopelijk zijn jullie na het lezen van dit blogbericht lekker jaloers op wat wij meegemaakt hebben!
En nu ga ik slapen.

Groetjes Lisa x

"O mi Gado!"

Dag 52
Oh mijn God! Een gepaste samenvatting van ons vijfdaagse avontuur te Boto Pasi, een Creools dorp in het binnenland. Onze trip begon op zaterdag 7 april. Om zeven uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. En dat mag je letterlijk nemen: onze zakken zaten helemaal volgepropt! Er kon geen speld meer bij…

Eerst met de taxi naar Domburg, dan met de bus over de heuvelachtige wegen richting Atjoni en vervolgens op de boot naar Boto Pasi. Dat laatste deden we ‘met de kracht van de Heer’ want zwemvesten waren er niet. We zijn in het totaal toch wel zo’n 9 uur onderweg geweest… Vooral het tochtje met de boot op de Surinamerivier was zeer indrukwekkend. We voeren doorheen het Amazonewoud en zagen onderweg verschillende kleine dorpjes waar de vrouwen aan de oevers druk bezig waren met de was, het schoonmaken van vis en kinderen speelden en ravotten in het water.
Bij onze aankomst te Boto Pasi stond een hele hoop volk ons op te wachten. De kinderen van het plaatselijke schooltje zongen verschillende liedjes bij wijze van welkom. Het was even zoeken naar een plekje om de hangmatten op te hangen, maar het installeren ging al bij al vrij vlot.
We stroomden al snel door naar de grote zaal waar we officieel verwelkomd zouden worden. Terwijl we door het dorp wandelden, keken we onze ogen uit. Om ons heen zagen we kleine houten hutjes, naakte kinderen die speelden in de zon, vrouwen die in bloot bovenlijf bezig waren met koken, naaien of die met behulp van een bundeltje takjes hun huisje aan het vegen waren. Het waren voor ons indrukwekkende taferelen. Al snel waanden we ons dan ook in Afrika.

In de zaal waren de drie kapiteins van het dorp gekomen om ons te verwelkomen. We moesten ons om de beurt aan hen voorstellen, en zij wensten ons een prettig verblijf. Daarna was het tijd om te eten en te baden (wat wij douchen noemen). Het baden gebeurde in een donkere douche, met een emmer koud water en een potje om het water over je heen te scheppen. Het was op z’n minst gezegd een nieuwe ervaring. Maar we kwamen voor het avontuur, en dat hebben we dan ook gekregen! Het volgende avontuur: slapen in een hangmat. We kunnen met trots zeggen dat het opvallend vlot ging!

De tweede dag vertrokken we met rammelende magen richting het ontbijt. Dat bestond uit een sandwich met warme vis en doperwten gecombineerd met warme chocolademelk. Beleefd hebben we een hapje geproefd maar het lukte ons niet om dit binnen te krijgen. Gelukkig waren er nog niet-belegde sandwiches en een pot pindakaas. Tevreden trokken we om half tien dan ook naar de kerk. Het was tenslotte Pasen, en in een katholiek dorp als Boto Pasi moet dat zeker gevierd worden. Er volgde een dienst van zo’n uur en half waarbij er enkel Saramacaans gesproken werd. Voor ons dus zeer slaapverwekkend. Vooral Lisa had het moeilijk haar ogen open te houden. Gelukkig werden de preken afgewisseld met mooi gezang van de dorpsbewoners.
’s Middags was het even wachten op het eten. We vulden die tijd nuttig op met het spelen van enkele spelletjes met de kinderen (iets wat we de rest van de week dagelijks deden), en begonnen daarna te smullen van de BBR (Bruine bonen met rijst). Niet echt een delicatesse, maar als je honger hebt eet je alles!
’s Middags gingen we met de boot naar Pekin Slee, een naburig dorpje. Daar bezochten we een museum dat ons meer vertelde over het leven in het niet-katholieke deel van het binnenland. Voor de geïnteresseerden, enkele wist-je-datjes uit het museum: wist je dat…
   … de mannen in het binnenland meerdere vrouwen tegelijkertijd mogen hebben.
   … de vrouwen in het binnenland meerdere mannen mogen hebben, maar niet tegelijkertijd.
   … de vrouwen het eten moeten maken voor de man en zijn familie. Hoe meer vrouwen, hoe meer eten dus!
   … de mannen en de vrouwen apart moeten wonen.
   … Een leerkracht de hele tijd zei: "O, zo was het vroeger dus". Waarop de gids steeds antwoordde: "Nee, zo is het nu". Jawel, zelfs de Surinamers waren onder de indruk van deze manier van leven…

Het was een zeer interessant bezoekje! Nadat we teruggekeerd waren met de boot hebben we even gekaart met de kinderen. Daarna was het tijd om te borduren. Ieder kind kreeg een stukje ‘panja’. Dat is een prachtige gekleurde doek die door de meisjes als rok gedragen wordt, en door de jongens over de schouder gehangen wordt. Het was een heel werk, waardoor we dan ook moesten wachten tot 20.00 uur voor we konden eten. We moesten ons tevreden stellen met één sandwich. Ja, als we ergens kilo’s kwijtgeraakt zijn, zal het wel op Boto Pasi zijn. Daarna snel baden en opnieuw in de hangmat. Het was een heerlijke nacht!

Maandag stond er nogmaals een bezoekje aan de kerk op het programma. Deze keer een belangrijk moment voor de dorpsbewoners. Er was namelijk een inwijding van een nieuwe kapitein en enkele nieuwe bacha’s. Deze vormen samen het dorpsbestuur. Ze werden in de kerk allemaal gezegend door de priester. Of dat vermoeden we toch, wat we begrepen niets van wat hij zei. Vervolgens moesten we alle nieuwe leden van het dorpsbestuur ook gaan feliciteren en een hand geven (leve de handontsmetting achteraf!). Na de dienst volgde een optocht doorheen het dorp. In één lange karavaan volgden de dorpsbewoners de kapiteins en zijn gevolg door het dorp. Vanaf dit moment begon het feest dat een hele week zou duren. Het begon met veel gezang en eten in de zaal. Ieder huis moest namelijk iets koken. Wij glipten even weg om gezellig in de rivier te gaan zwemmen. We hadden ons namelijk al te pletter gezweet in dat warme weer. De afkoeling was dan natuurlijk heel welkom. We speelden met de kinderen in het water en genoten met volle teugen. Niemand was deze keer de vaat aan het doen of kleren aan het wassen, want iedereen was aan het feesten. Veel plaats voor ons dus. ’s Avonds gingen we nog even meevieren. We bewonderden het geschud van de creoolse billen en waagden zelf ook een danspasje, dit tot groot plezier van enkele kleine meisjes die ons 'billengeschud’ blijkbaar lachwekkend vonden.

Dinsdag gingen we echt aan de slag. Er werd een hoekenwerk georganiseerd waarin de kinderen cassavebrood bakten, bojo maakten, sportten, borduurden, pomponnetjes maakten en aan de slag gingen met kralen. Ook wij kregen een plaatsje in het hoekenwerk en speelden met de kinderen ‘weerwolven’ verpakt in een axenrooskleedje. De activiteit viel in de smaak!
In de namiddag werd er nog druk gerepeteerd voor het hoogtepunt van de week: ‘de culturele avond’. Iedereen trok zijn mooiste pakje aan, ook wij! Lisa droeg een Hindoestaans kleed en Ine kreeg een kleurrijke panja omgewikkeld.  Het hele dorp was bijeengekomen om deze laatste avond samen met ons te vieren. De kinderen van Domburg en Boto Pasi  gaven het beste van zichzelf in de verschillende dansen, liedjes en toneelstukken. Het was een heerlijk schouwspel! Ook wij moesten het podium op. We hadden wat materialen mee voor de school daar, en mochten dit plechtig overhandigen. Lisa gaf een korte speech terwijl Ine het knutsel- en spelmateriaal presenteerde en aan de leerkrachten overhandigde. Ze waren er zeer blij mee. Nadat we nog ons beste beentje voorzetten op de dansvloer kropen we voor de laatste keer in de hangmat.

De laatste dag was de lastigste van onze trip. Het ontbijt bestond uit een sandwich met kippennieren en -lever. Iets waar wij ons niet aan durfden wagen. Al het brood was op waardoor er zelfs geen droge sandwich meer over was. Dan maar overleven op thee? Het inladen van de boot ging traag vooruit en uiteindelijk vertrokken we een uur later dan gepland richting Atjoni. De wind zat ons mee want in nog geen uur een half waren we er al. Dan wat eten, opnieuw treuzelen en uiteindelijk de bus op richting Domburg.

We hebben er enorm van genoten en beseffen dat dit een zeer unieke belevenis was. Maar toch waren we blij toen we terug in ons luxueuze appartement waren. Vijf dagen was lang genoeg. Gelukkig heeft de Heer ons goed beschermd waardoor wij heelhuids terug thuis kwamen. Oh mi gado!

Wist je dat …

… de Surinamers alle namen afkorten waardoor wij een hele week als ‘Lies’ en ‘Ien’ aangesproken werden?

… er een reuzengroot wandelend blad in ons huisje te Boto Pasi zat en Lisa dit keer de held was die hem uit ons huis wist te zetten?
… kip ons hier echt de oren uitkomt?
… Lisa echt een reus was in Boto Pasi? Alle mensen daar hadden eerder Ine haar lengte!
… Ine niet meer in slaap durft vallen op de bus nadat de leerkrachten uitgebreid de meeste foute foto’s van haar genomen hebben?

… de leerkrachten drie GSM’s mee hadden voor het geval de ene plat zou vallen of geen bereik zou hebben?

Bij deze sluit ik gepast af: Amen

Avontuurlijke groetjes
Ine