Met vallen en opstaan!

Dag 58
Zoals gepland, organiseerden we vorige week vrijdag een heuse verfdag op school. Hoewel het vrijdag de dertiende was, verliep alles heel vlot.
Er kwamen in totaal zo’n 30 kinderen helpen met schilderen. We waren blij met de opkomst.
Iedereen kreeg een penseel, kwast of roller in zijn handen geduwd en we gingen aan het werk. Alle figuurtjes kregen een tweede verflaag, we schilderden twee hinkelpaden, twee twisters, we schuurden alle banken en gaven ze een nieuw verflaagje met de rollers. Vooral het rollen was populair bij de kinderen, het schuren daarentegen…
Tegen 16.45 uur hadden we bereikt wat we wilden bereiken. Moe maar voldaan ruimden we alles op. Het gaf ons veel voldoening dat de kinderen zich geamuseerd hebben. De reactie “Ik ben blij dat ik vandaag mocht komen schilderen op school want anders zat ik mij toch maar thuis te vervelen.” hoorden we een aantal keer.
Toch zat de dag er nog niet op voor ons. We waren welkom bij juf Ashna om kwi-kwi te eten. Kwi-kwi is een zwalmvis die leeft in de rivier. Veel smaak konden wij echter niet proeven (graten en schubben daarentegen...). Toch aten we beiden een visje op.

En zondag was het dan zover! Na heel wat onzekerheid konden we uiteindelijk toch naar Galibi vertrekken. Galibi ligt aan de monding van de Marowijnerivier in het noordoosten van Suriname vlakbij de grens met Frans-Guyana. In het natuurreservaat van Galibi zouden we zeeschildpadden spotten die hun eieren komen leggen op het strand. Dit strand krijgt de voorkeur van de zeeschildpadden omdat er heel weinig natuurlijke barrières te vinden zijn.
Om 7.30 uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Een uurtje later kwam de bus ons eindelijk ophalen. Vier uur zou de rit naar Albina duren. Opnieuw was het rijden over bauxietwegen, wegen met putten, bulten en drempels. Tegen 12.30 uur, na een stevige bui, konden we plaatsnemen in de bootjes die ons naar Galibi zouden voeren. Tegen drieën in de namiddag hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. We installeerden onze hangmatten, want we zouden buiten onder een afdak slapen, en rustten wat uit.
Tegen 23.30 uur kwam de gids ons ophalen om een strandwandeling te maken. Eindelijk zouden we de grote zeeschildpadden te zien krijgen. En we hadden al meteen prijs! Na zo’n 5 minuten stappen, spotten we onze eerste zeeschildpad. Het was een soepschildpad (ook wel de krapé genoemd). Deze zeeschildpadden kunnen tot 125 cm groot worden en kunnen tot 200 kg wegen. We zagen hoe de zeeschildpad het strand kwam oppuffen, hoe ze een put groef met haar achterpoten, hoe ze haar eieren legde (gemiddeld legt deze soort 140 eieren), hoe ze de put dichtte en hoe ze haar nestplaats camoufleerde.
Wanneer we verder liepen, konden we nog heel wat soepschildpadden spotten en kregen we ook nog een tweede soort te zien, nl. de lederschildpad (ook wel de aitkanti genoemd. De naam Aitkanti verwijst naar achtkantige vorm van de schild). Dit is de grootste soort onder de zeeschildpadden. De gids vertelde ons dat we veel geluk hadden deze soort te kunnen zien want ze nestelen vooral in mei. Het exemplaar was zo’n 165 cm lang en woog zo’n 700 kg. Anderhalf uur keken we toe hoe ook zij het legproces doormaakte. We konden de schildpad zelfs even aanraken want wanneer ze eieren leggen, zijn ze in een soort van trance waardoor ze zich niet bewust zijn van wat er rondom zich afspeelt. Om 2.30 uur keerden we zeer voldaan terug. Het was een vruchtbare avond geweest.

Maandag begon rustig. Om 6.00 uur werden we wakker om naar de zonsopgang boven de Atlantische Oceaan te kijken. Het was de moeite waard om zo vroeg op te staan!
Na 10 minuten stond de zon al hoog aan de hemel en wij besloten nog even terug te kruipen in onze hangmat. Met het geruis van het zeewater in de verte vielen we al snel terug  in slaap. Maar niet voor lang want om 9.00 uur moesten we echter al opnieuw klaar staan. We zouden nesten gaan zoeken en babyschildpadjes naar de zee brengen.
Na even stappen, had de gids een nest gevonden. Hij groef de put open en heel wat schildpadjes kropen naar buiten. Wij mochten ze opnemen en naar de zee brengen. We zagen ook schildpadjes die net uit het ei gekomen waren en waarvan de navelstreng er nog aanhing en we zagen schildpadjes in hun al halfopen ei zitten. Een fantastisch moment!

De rest van de dag hielden we het rustig: we hingen wat in de hangmat en zwommen in de Atlantische Oceaan. ‘s Avonds gingen we opnieuw op stap. Nu zagen we echter alleen soepschildpadden en na een drietal kwartier hielden we het voor bekeken. Iedereen was doodmoe en dus besloten we te gaan slapen. Alleen, deze keer zouden we in een bed slapen want de balk waar onze hangmatten aanhingen, heeft het begeven. Hij is door het gewicht in twee gebroken.  Jammer genoeg lagen we op dit moment allemaal in onze hangmat en vielen we pardoes naar beneden. We hebben ons beiden bezeerd maar we redden het wel ;)

Ook dinsdag was de moeite! Op de terugweg stopten we nog even bij de zoo van Galibi. Stel je niet te veel voor bij het woord ‘zoo’ want eigenlijk is het meer een plaats waar een man vreemde dieren huisvestigt. We konden er aapjes (die gewoon op je hoofd komen zitten), groene ara’s, een watervarken, een toekan, een luiaard (deze hebben we ook in onze armen mogen houden!) en een kaaiman zien.

En dan kon de terugweg naar Paramaribo aangevat worden. Tegen 18.00 uur waren we thuis. We zijn het beiden met elkaar eens: dit was heel hard de moeite en we zijn blij dit meegemaakt te mogen te hebben!

Tot slot nog enkele wist-je-datjes!
Wist je dat …
… er tijdens de trip ook zo’n 15 Antwerpenaren met ons mee waren en ze voorturend gelachen hebben met ons West-Vlaams accent?
… er deze keer wel voldoende reddingsvesten aan boord waren waardoor we geen beroep moesten doen op de ‘kracht van de Heer’?
... we Frans-Guyana van zeer dichtbij gezien hebben?
… de lederschildpad die we gezien hebben groter is dan Ine?
… we de babyschildpad die wij in het water gezet hebben Tim genoemd hebben? We wensten hem veel succes toe voor de gevaarlijke reis die hem te wachten staat en sloten af met de zin: Hier laten we je los Tim. Van hieraf moet je gaan. Met vallen en opstaan!
... we hier vandaag precies nog een maand zijn. Met andere woorden: wil je ons nog een kaartje sturen, dan moet het NU gebeuren!

Hopelijk zijn jullie na het lezen van dit blogbericht lekker jaloers op wat wij meegemaakt hebben!
En nu ga ik slapen.

Groetjes Lisa x