Oh mijn God! Een gepaste samenvatting van ons vijfdaagse avontuur te Boto Pasi, een Creools dorp in het binnenland. Onze trip begon op zaterdag 7 april. Om zeven uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. En dat mag je letterlijk nemen: onze zakken zaten helemaal volgepropt! Er kon geen speld meer bij…
Eerst met de taxi naar Domburg, dan met de bus over de heuvelachtige wegen richting Atjoni en vervolgens op de boot naar Boto Pasi. Dat laatste deden we ‘met de kracht van de Heer’ want zwemvesten waren er niet. We zijn in het totaal toch wel zo’n 9 uur onderweg geweest… Vooral het tochtje met de boot op de Surinamerivier was zeer indrukwekkend. We voeren doorheen het Amazonewoud en zagen onderweg verschillende kleine dorpjes waar de vrouwen aan de oevers druk bezig waren met de was, het schoonmaken van vis en kinderen speelden en ravotten in het water.
Bij onze aankomst te Boto Pasi stond een hele hoop volk ons op te wachten. De kinderen van het plaatselijke schooltje zongen verschillende liedjes bij wijze van welkom. Het was even zoeken naar een plekje om de hangmatten op te hangen, maar het installeren ging al bij al vrij vlot.
We stroomden al snel door naar de grote zaal waar we officieel verwelkomd zouden worden. Terwijl we door het dorp wandelden, keken we onze ogen uit. Om ons heen zagen we kleine houten hutjes, naakte kinderen die speelden in de zon, vrouwen die in bloot bovenlijf bezig waren met koken, naaien of die met behulp van een bundeltje takjes hun huisje aan het vegen waren. Het waren voor ons indrukwekkende taferelen. Al snel waanden we ons dan ook in Afrika.
In de zaal waren de drie kapiteins van het dorp gekomen om ons te verwelkomen. We moesten ons om de beurt aan hen voorstellen, en zij wensten ons een prettig verblijf. Daarna was het tijd om te eten en te baden (wat wij douchen noemen). Het baden gebeurde in een donkere douche, met een emmer koud water en een potje om het water over je heen te scheppen. Het was op z’n minst gezegd een nieuwe ervaring. Maar we kwamen voor het avontuur, en dat hebben we dan ook gekregen! Het volgende avontuur: slapen in een hangmat. We kunnen met trots zeggen dat het opvallend vlot ging!
De tweede dag vertrokken we met rammelende magen richting het ontbijt. Dat bestond uit een sandwich met warme vis en doperwten gecombineerd met warme chocolademelk. Beleefd hebben we een hapje geproefd maar het lukte ons niet om dit binnen te krijgen. Gelukkig waren er nog niet-belegde sandwiches en een pot pindakaas. Tevreden trokken we om half tien dan ook naar de kerk. Het was tenslotte Pasen, en in een katholiek dorp als Boto Pasi moet dat zeker gevierd worden. Er volgde een dienst van zo’n uur en half waarbij er enkel Saramacaans gesproken werd. Voor ons dus zeer slaapverwekkend. Vooral Lisa had het moeilijk haar ogen open te houden. Gelukkig werden de preken afgewisseld met mooi gezang van de dorpsbewoners.
’s Middags was het even wachten op het eten. We vulden die tijd nuttig op met het spelen van enkele spelletjes met de kinderen (iets wat we de rest van de week dagelijks deden), en begonnen daarna te smullen van de BBR (Bruine bonen met rijst). Niet echt een delicatesse, maar als je honger hebt eet je alles!
’s Middags gingen we met de boot naar Pekin Slee, een naburig dorpje. Daar bezochten we een museum dat ons meer vertelde over het leven in het niet-katholieke deel van het binnenland. Voor de geïnteresseerden, enkele wist-je-datjes uit het museum: wist je dat…
… de mannen in het binnenland meerdere vrouwen tegelijkertijd mogen hebben.
… de vrouwen in het binnenland meerdere mannen mogen hebben, maar niet tegelijkertijd.
… de vrouwen het eten moeten maken voor de man en zijn familie. Hoe meer vrouwen, hoe meer eten dus!
… de mannen en de vrouwen apart moeten wonen.
… Een leerkracht de hele tijd zei: "O, zo was het vroeger dus". Waarop de gids steeds antwoordde: "Nee, zo is het nu". Jawel, zelfs de Surinamers waren onder de indruk van deze manier van leven…
Het was een zeer interessant bezoekje! Nadat we teruggekeerd waren met de boot hebben we even gekaart met de kinderen. Daarna was het tijd om te borduren. Ieder kind kreeg een stukje ‘panja’. Dat is een prachtige gekleurde doek die door de meisjes als rok gedragen wordt, en door de jongens over de schouder gehangen wordt. Het was een heel werk, waardoor we dan ook moesten wachten tot 20.00 uur voor we konden eten. We moesten ons tevreden stellen met één sandwich. Ja, als we ergens kilo’s kwijtgeraakt zijn, zal het wel op Boto Pasi zijn. Daarna snel baden en opnieuw in de hangmat. Het was een heerlijke nacht!
Maandag stond er nogmaals een bezoekje aan de kerk op het programma. Deze keer een belangrijk moment voor de dorpsbewoners. Er was namelijk een inwijding van een nieuwe kapitein en enkele nieuwe bacha’s. Deze vormen samen het dorpsbestuur. Ze werden in de kerk allemaal gezegend door de priester. Of dat vermoeden we toch, wat we begrepen niets van wat hij zei. Vervolgens moesten we alle nieuwe leden van het dorpsbestuur ook gaan feliciteren en een hand geven (leve de handontsmetting achteraf!). Na de dienst volgde een optocht doorheen het dorp. In één lange karavaan volgden de dorpsbewoners de kapiteins en zijn gevolg door het dorp. Vanaf dit moment begon het feest dat een hele week zou duren. Het begon met veel gezang en eten in de zaal. Ieder huis moest namelijk iets koken. Wij glipten even weg om gezellig in de rivier te gaan zwemmen. We hadden ons namelijk al te pletter gezweet in dat warme weer. De afkoeling was dan natuurlijk heel welkom. We speelden met de kinderen in het water en genoten met volle teugen. Niemand was deze keer de vaat aan het doen of kleren aan het wassen, want iedereen was aan het feesten. Veel plaats voor ons dus. ’s Avonds gingen we nog even meevieren. We bewonderden het geschud van de creoolse billen en waagden zelf ook een danspasje, dit tot groot plezier van enkele kleine meisjes die ons 'billengeschud’ blijkbaar lachwekkend vonden.
Dinsdag gingen we echt aan de slag. Er werd een hoekenwerk georganiseerd waarin de kinderen cassavebrood bakten, bojo maakten, sportten, borduurden, pomponnetjes maakten en aan de slag gingen met kralen. Ook wij kregen een plaatsje in het hoekenwerk en speelden met de kinderen ‘weerwolven’ verpakt in een axenrooskleedje. De activiteit viel in de smaak!
In de namiddag werd er nog druk gerepeteerd voor het hoogtepunt van de week: ‘de culturele avond’. Iedereen trok zijn mooiste pakje aan, ook wij! Lisa droeg een Hindoestaans kleed en Ine kreeg een kleurrijke panja omgewikkeld. Het hele dorp was bijeengekomen om deze laatste avond samen met ons te vieren. De kinderen van Domburg en Boto Pasi gaven het beste van zichzelf in de verschillende dansen, liedjes en toneelstukken. Het was een heerlijk schouwspel! Ook wij moesten het podium op. We hadden wat materialen mee voor de school daar, en mochten dit plechtig overhandigen. Lisa gaf een korte speech terwijl Ine het knutsel- en spelmateriaal presenteerde en aan de leerkrachten overhandigde. Ze waren er zeer blij mee. Nadat we nog ons beste beentje voorzetten op de dansvloer kropen we voor de laatste keer in de hangmat.
De laatste dag was de lastigste van onze trip. Het ontbijt bestond uit een sandwich met kippennieren en -lever. Iets waar wij ons niet aan durfden wagen. Al het brood was op waardoor er zelfs geen droge sandwich meer over was. Dan maar overleven op thee? Het inladen van de boot ging traag vooruit en uiteindelijk vertrokken we een uur later dan gepland richting Atjoni. De wind zat ons mee want in nog geen uur een half waren we er al. Dan wat eten, opnieuw treuzelen en uiteindelijk de bus op richting Domburg.
We hebben er enorm van genoten en beseffen dat dit een zeer unieke belevenis was. Maar toch waren we blij toen we terug in ons luxueuze appartement waren. Vijf dagen was lang genoeg. Gelukkig heeft de Heer ons goed beschermd waardoor wij heelhuids terug thuis kwamen. Oh mi gado!
Wist je dat …
… de Surinamers alle namen afkorten waardoor wij een hele week als ‘Lies’ en ‘Ien’ aangesproken werden?
… er een reuzengroot wandelend blad in ons huisje te Boto Pasi zat en Lisa dit keer de held was die hem uit ons huis wist te zetten?… kip ons hier echt de oren uitkomt?
… Lisa echt een reus was in Boto Pasi? Alle mensen daar hadden eerder Ine haar lengte!
… Ine niet meer in slaap durft vallen op de bus nadat de leerkrachten uitgebreid de meeste foute foto’s van haar genomen hebben?
… de leerkrachten drie GSM’s mee hadden voor het geval de ene plat zou vallen of geen bereik zou hebben?
Bij deze sluit ik gepast af: Amen
Avontuurlijke groetjes
Ine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten