We zeggen het met veel trots: dit was onze meest ijverige week van ons hele verblijf!
Het begon reeds vorige zondag. Onze moeders zullen het zich
misschien nog herinneren. Lisa en ik lijden aan dezelfde ziekte: we kunnen
moeilijk opruimen. De tafel waar we aan eten is tegelijkertijd de tafel waar we
aan werken. J
Je kan het je al voorstellen. Wanneer er gegeten moet worden, schuiven we ons werk gewoon naar de andere helft van de tafel. Deze lag na twee maanden dan ook vol briefjes, voorbereidingen, balpennen, en nog veel meer. Tijd voor een grondige opruimbeurt vonden wij. Jawel mama, je zou trots op me zijn! Niet alleen de tafel, maar ook ons huisje lag er kraaknet bij! Het spijtige van de zaak is dat daar na een week al bijna niets meer van te merken is…
Op school beleefden we een zeer intensieve week. Alle
klassen worden klaargestoomd voor het grote muziekfeest. We repeteerden er op
los, en zijn nu al heel erg trots op hoe goed de kinderen het doen! Volgende week werken we de
schoonheidsfoutjes nog weg zodat we helemaal klaar zijn voor het feest van
vrijdag. Je kan het je al voorstellen. Wanneer er gegeten moet worden, schuiven we ons werk gewoon naar de andere helft van de tafel. Deze lag na twee maanden dan ook vol briefjes, voorbereidingen, balpennen, en nog veel meer. Tijd voor een grondige opruimbeurt vonden wij. Jawel mama, je zou trots op me zijn! Niet alleen de tafel, maar ook ons huisje lag er kraaknet bij! Het spijtige van de zaak is dat daar na een week al bijna niets meer van te merken is…
We voelen ons ook wel gevleid als we horen dat de kinderen thuis over niets anders meer praten dan over het feest. Je moet weten dat de kinderen hier naast beeld amper Muzische Vorming krijgen. Een evenement als dit is dan ook iets zeer unieks voor hen!
Er is een tent geregeld, er komt een DJ en zelfs de jeugdtelevisie werd uitgenodigd. Of ze zullen komen, is natuurlijk nog een andere vraag… Ook de ouders werden via een brief uitgenodigd om te komen naar het feest. Aangezien de oudercommissie eten en drinken zal voorzien, moeten we natuurlijk een idee hebben van hoeveel mensen er ongeveer zullen bij zijn. Daarom vroegen we de ouders een strookje in te vullen. Wat een gedoe! We hebben nog steeds niet van iedereen antwoord gekregen. Zo zie je maar dat de communicatie met ouders hier zeer stroef verloopt. We telden in ieder geval de briefjes die we wel kregen en rekenden er nog wat extra. Dat bracht onze teller op een goede 400 bezoekers. Het zal dus de moeite worden!
Donderdag bleven we op school om samen met de derde- en vierdeklassers te knutselen voor het muziekfeest.
Voor het zover was, werden we eerst bij mevrouw Dongen uitgenodigd om te komen eten. Toen het 14u30 was, en wij nog steeds niet gegeten hadden, probeerden we er subtiel wat spoed achter te steken. Er zouden tenslotte kinderen zitten wachten op school. Maar subtiliteit en ook spoed kennen ze hier in Suriname niet. Terwijl we moesten wachten bewonderden we het werk van meneer Dongen. Hij maakt prachtige spulletjes uit leer! Nadat we zijn hele collectie gezien hadden, smulden we van de bruine bonen met rijst (die echt veel lekkerder was dan op Boto Pasi) Uiteindelijk konden we om 15u10 toch vertrekken, waardoor we niet al teveel tijd verloren.
Een twintigtal kinderen stonden ons met lachende gezichten op te wachten. Zelfs enkele kinderen van de tweede en de vijfde klasse waren gekomen. We knutselden er een hele middag op los, terwijl de regen buiten met bakken uit de lucht viel! We maakten toverstafjes, bakjes patat, slingers, een boom en een bord om aan de schoolpoort te hangen. We hoorden verschillende keren dat de kinderen het heel leuk vonden. Ze vroegen ons zelfs om de volgende dag terug te komen. Iets wat we vriendelijk afgewimpeld hebben. We waren echt al doodop van die ene middag. Thuis vielen we uitgeteld op bed neer, en vielen al vroeg in slaap.Wat waren we blij toen het weekend begon! We hebben genoten van de repetities, maar hadden onze slaap meer dan nodig!
Zaterdagochtend trokken we, na het uitslapen, de stad in. Daar kochten we een grote box en een heleboel materiaal voor tijdens de speeltijd. We kochten ballen, springtouwen, palletjes, frisbees, raketjes, een volleybal, en nog veel meer. Alles werd aan een kritisch oog onderworpen, en uitgetest in onze ruime woonkamer. Volgende week zullen we in de pauzes met de kinderen spelen, zodat ze ook weten hoe de spelletjes werken.
Toen we thuiskwamen hebben we geknutseld. We maakten zo’n twintig koksmutsen (een zeer intensief werk, zeker als de nietjesmachine maar voor de helft werkt), knipten 40 hartjes en maakten twintig veertooien. Daarna werd er nog gewerkt aan de handleiding ‘Sociale Vaardigheden’ die we voor de school hebben uitgewerkt en bereidden we onze briefing voor van maandag. Dan moeten we namelijk alle leerkrachten toespreken in verband met de organisatie van ons muziekfeest. Toen we om 20.00 uur klaar waren, waren we meer dan tevreden. We gingen nog iets drinken bij onze buurmeisjes en kropen tegen elven in bed.
Vandaag moesten we er namelijk weer vroeg uit. Er stond een dolfijnentocht op het programma. Samen met de andere meisjes van Brugge en onze buren, stonden we om half negen klaar om op de boot te stappen bij Leonsberg. De slaap nog wat in onze ogen, maar we hadden er zin in! We voeren een tijdje op de Surinamerivier, en vroegen ons af of we wel dolfijnen zouden zien. Die kans was volgens de bootsman zeer groot. En inderdaad, na een tijdje zagen we er heel veel! De boot dobberde achter hen aan, terwijl de blinkende dolfijnen af en toe eens met hun kopje boven water kwamen. We deden ons best om foto’s te trekken, maar kwamen tot de conclusie dat we meer het water fotografeerden dan de dolfijnen. Dan maar genieten van de dieren in levende lijve. Het was zeer fijn!
De boot stopte nog even aan een eilandje waar we de mogelijkheid hadden om te zonnen of te zwemmen. Het eiland lag helaas vol afval waar de zwerfhonden in aan het wroeten waren, hopend op nog een restje eten. Niet de meest aangename plek om te verblijven dus, maar we maakten er het beste van. Er werden schelpen gezocht, pootje gebaad en Charlotte waagde zich zelfs aan een wandeling door de modder. Ze zakte weg tot haar middel, waardoor we haar er moesten uitsleuren. Toch niet zo’n goed idee dus, een wandeling in de modder… Nadat we voldoende uitgerust waren, vertrokken we terug naar huis. We hebben er van genoten!
… we dit weekend probeerden om niet te veel te zingen om zo onze stemmen te sparen voor het muziekfeest, maar we hier amper in geslaagd zijn?
… we begonnen zijn aan onze laatste fles ketchup, onze laatste pot choco, en zelfs al voor de laatste keer ons ondergoed wassen?
… we de kaap van 20 kakkerlakken ondertussen bereikt hebben? Hier komen ze in volgorde van overlijden: Carlo, Kevin, Katrien, Caitlyn, Kees, Kimberly, Kristof, Kelly, Kwinten, Cucaracha, Cas, Kermit, Koesma, Karla, Kjell, Kora, Konstantinopel, Kristina, Korzel en Kwast. We hopen dat het hier bij blijft. 20 is een mooi getal om af te ronden!
… we genieten van het veel te warme weer? We durven er niet over te klagen als we horen dat het bij jullie zo slecht is…
Heel veel groetjes en zonnestralen uit het wonderlijke Suriname!
Ine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten