Tell the world that I'm coming home!

Dag 87
Dag trouwe bloggers!

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. De tijd van gaan is gekomen.
Het gevoel is dubbel. We zullen SU missen. Dat staat vast. We zijn hier drie maanden gebleven en hebben de cultuur en natuur in ons hart gesloten.
Toch kijken wij er ook naar uit om jullie allemaal terug te zien in het oh zo koude BE.

Hieronder kunnen jullie een ABC lezen over wat wij zullen missen in SU en waar we naar verlangen in BE.

	Wat we gaan missen in SU:	Wat we verlangen terug te hebben in BE:
A	Altijd vriendelijke bevolking.	Alles behalve wat we gaan missen.
B	Bussen die op ieder moment voor je stoppen.	Bescheiden Vlaamse jongens die niet voortdurend roepen als ze een meisje zien op straat.
C	Chinese supermarkten die tot laat in de avond open zijn en waar je echt alles kan vinden.	Chocolade!!!
D	Dubbelbed: ’t is echt een luxe!	Deftige toiletten, overal waar we gaan.
E	Elkaar!	Eten dat niet pikant is.
F	FEEST, FEEST, FEEST!!!	Familie (niet het tv-programma maar echt wel jullie).
G	Gastvrijheid.	Gematigde temperaturen (al hebben we hierbij sterk onze twijfels).
H	Hangen in de hangmat.	Het hezellihe bruhse accent
I	Immer lekkere eten.	Interessante gesprekken op café met een lekker glaasje witte wijn.
J	Jullie! Onze trouwe lezers van de blog.	Jullie! Onze trouwe lezers van de blog.
K	Kwattaweg, waar we drie maanden in luxe geleefd hebben.	Kakkerlakloos huis. Vaarwel Carlo, Kevin en de 21 anderen.
L	Levensritme: NO SPANG!	Langer slapen tijdens schooldagen.
M	Meneer en mevrouw Dongen, alle leerkrachten en kinderen van O.S. Domburg.	Muggenbetenloze benen. (Waauw! Wat een woord!)
N	Natuur.	Niet meer nagestaard worden omdat we blank zijn.
O	Ons eigen doen en laten.	Oost, west, thuis best – gevoel.
P	Palmentuin (natuurlijk!)	Patat of wat wij eigenlijk frieten noemen.
Q	Quasi op tijd komen.	Qweetnie…
R	Reusachtig en luxueus appartement.	Regelmatige postbode.
S	Schattige kinderen.	Spaghetti van onze moeders.
T	Trouwe Taxi Mavis.	Teennagels die minder snel groeien.
U	Uitstapjes die steeds zeer geslaagd waren.	UV-stralen die iets minder fel zijn.
V	Vriendelijke en attente topslager.	Vrienden (Jawel! Jullie worden gemist!)
W	Wc- en douche per persoon.	Wasmachine!!!
X	Xzoent niet weten!	Xzoent eigenlijk ook niet weten!
Y	YES! Zoals de 5-jarige Ajapra het zo mooi kan zeggen!	Yoga-oefeningen om de stress te beperken.
Z	Zon!!!	Zweetloze nachten.

 Wat wij jullie ook niet willen onthouden, is om even te vertellen wat we nu precies allemaal met de koekjesopbrengst hebben gedaan.
Hieronder een kort overzicht:
1. Aankopen van materiaal om in onze eigen lessen te gebruiken zoals papier, touw, plakband en een radio die we later verrijkten met een verlengsnoer toen bleek dat heel wat klassen geen stopcontact hadden.
2. Aankopen van schildermateriaal en verf om de speelplaats op te fleuren. We schilderden speelplaatsspelletjes, zitbanken, figuren voor in de klasrij.
3. Aankopen van speelgoed voor de pauzebox (waar al flink mee gespeeld werd). Elke klas kreeg ook een eigen klasbal.
4. Aankopen van materiaal voor het muziekfeest zoals een tent, stof en knutselmateriaal.
5. Aankopen van kleine attenties voor alle leerlingen van de lagere school. We kochten latten, slijpers en balpennen.

Vervolgens willen wij een heleboel mensen bedanken. Houd je vast, hier komen we!

DANKJEWEL aan onze ouders die ons deze unieke kans gegeven hebben, die ons drie maanden hebben kunnen loslaten, die ons blijven steunen zijn (zelfs aan de andere kant van de oceaan)en die ons financieel een ferme duw in de rug gegeven hebben.

DANKJEWEL aan de KHBO voor deze leuke keuzemodule. We hadden het niet willen missen!

DANKJEWEL aan Mieke en Raggie die voor ons de fantastische school in Domburg geregeld hebben en er ook voor zorgden dat wij ons amuseerden op tal van uitstapjes!

DANKJEWEL aan onze lieve conciërge Gladys omdat ze steeds klaar stond om te helpen. Zo bracht ze op onze vraag een weegschaal zodat we onze koffers konden wegen.

DANKJEWEL aan alle mensen die ons financieel gesteund hebben.

DANKJEWEL aan Oostkamp voor de beurstoelage.

DANKJEWEL aan iedereen die ons een brief gestuurd heeft of toch een poging tot gedaan heeft want we weten dat ze niet allemaal zijn aangekomen.

DANKJEWEL aan iedereen die koekjes gekocht heeft. We hebben het geld goed kunnen gebruiken.

DANJEWEL aan iedereen die materiaal meegestuurd heeft met het schip. We hebben ervoor gezorgd dat alles bij de kinderen terecht gekomen is. Ze waren er erg blij mee.

DANKJEWEL aan meneer en mevrouw Dongen omdat jullie zoveel voor ons gedaan hebben.

DANKJEWEL aan jou omdat je ons de hele trip lang gevolgd hebt.

Voor de diehards: hier komt nog meer!
Onze laatste dagen vulden we met enkele kleinere uitstapjes.
Maandag liepen we nog snel even naar de stad om de laatste souvenirs te kopen, of dat dachten we toch tot bleek dat de bank niet wilde meewerken. Met andere woorden, we hadden dus geen geld.
Dan maar naar huis om chocomousse te maken. We wilden alle leerkrachten verwennen met een heerlijk potje chocolademousse. De vraag was nog of we alles heelhuids in Domburg zouden krijgen maar dat waren zorgen voor morgen. Eerst moest de chocomousse gemaakt worden. Het werd een heel werk! Zonder mixer, weegschaal of maatbeker moesten we al onze creativiteit bovenhalen om deze missie tot een goed einde te brengen. Na veel zweten, puffen en krampen in de armen mocht het resultaat er zeker zijn!

Dinsdag stapten we de bus op met een doos vol chocomoussepotjes. Eerst maakten we een tussenstop op de school te Laarwijk. Op Domburg stapten we over in een bootje en samen met de leerkrachten van Laarwijk voeren we weg.
Wat een verschil met Domburg! Het schooltje telt 27 leerlingen verdeeld over 3 klassen. Zoals je wel al kon raden, werken ze er dus met graadsklassen. Heel boeiend om eens te zien!
Om 9.00 uur voeren we terug naar Domburg en brachten we een laatste bezoekje aan de school. We gingen nog even in iedere klas rond om afscheid te nemen en bedankten alle leerlingen met een kleine attentie en alle leerkrachten met de overheerlijke chocolademousse.
Zelf werden we ook enorm bedankt. In elke klas kregen we leuke cadeautjes. Van sleutelhangers tot petten tot I love SU t-shirts. ‘Oh wee, als dat maar allemaal in de koffer kan,’ dachten we stiekem.
Ook de namiddag brachten we door op Domburg. We bezochten nog twee leerkrachten waar we lekker verwend werden met heel wat lekker eten en gingen voor de laatste keer langs bij mevrouw Dongen en haar familie.
We hebben erg genoten van de dag en konden amper geloven dat we hier nooit meer zouden komen.

Vandaag genoten we van een heerlijke zwempartij en beklaagden we het ons dat we nog niet eerder komen zwemmen zijn. We brachten onze fietsen binnen en begonnen aan het pakken van de koffers, een meer dan lastige taak.

Onze laatste uren in SU zijn aangebroken. We zullen het meer missen dan we nu denken maar kijken er ook al naar uit om jullie al onze verhalen te vertellen!

En nu!!!! Tijd voor de allerlaatste wist-je-datjes! Zet je schrap want hier gaan we!
Wist je dat…
… de teller geëindigd is op 23 kakkerlakken? Na ons vertrek zal Gladys het huis onder handen laten nemen.
… Ine nog heel haar koffer moet reorganiseren? Het is hier dus nog steeds een boeltje in de woonkamer.
… we op onze laatste dag hier nog post kregen? De eer was voor Ine weggelegd!
… we als laatste avondmaal roti met kip gegeten hebben? Heel erg lekker maar laat die frieten nu maar komen!
… je opnieuw onze vlucht kan volgen via Vlucht-tracker? Hieronder vind je de link:
http://nl.flightaware.com/live/flight/KLM714
Als je niet kan slapen, weet je dus wat gedaan :)J

Moeders, nu is het echt niet lang meer!

Heel veel groetjes
Ine en Lisa
(die voor de gelegenheid dit laatste berichtje samen hebben getypt.)

P.S. We proberen nog wat zon in onze koffers te stoppen. Hopelijk weegt het niet te veel!

BIGI BOSI & BRASSA UIT SWEETIE SRANAN! XXX

All good things come to an end!

Dag 84
Nee, nee… we kunnen dit blogbericht niet beginnen zonder onze lieve, fantastische, zo hard aftellende moeders, een ZEER FIJNE MOEDERDAG te wensen. Jullie cadeau komt vrijdagochtend toe. Af te halen op Schiphol!

En nu terug naar de ernst van de zaak. De afgelopen week hebben we gerepeteerd, gerepeteerd en nog eens gerepeteerd voor het muziekfeest. Het moest en zou een schot in de roos worden.
We liepen van klas naar klas. De outfits werden vastgelegd, de tekeningen voor onze fameuze tekenwedstrijd werden opgehaald, er werd luidkeels gezongen, en werd veel te veel gezweet van al het dansen, het werd keelpastilles slikken om onze kelen te verzachten, er werd vergaderd met mevrouw Dongen en er werd in onze grote woonkamer geoefend voor onze special act.

Maar dat was lang niet alles! Dinsdagavond gingen we op kaaimannentocht. We namen de boot in Leonsberg en voeren naar Johan&Margaretha-plantage. Daar stapten we over in een veel kleiner bootje waar we precies met 5 in konden. De gids wist ons doodleuk te vertellen dat we heel stil moesten zitten omdat we anders zouden kantelen. Dat belooft!
We waren nog niet helemaal geïnstalleerd of het bootje schoot al weg. Aan een hoge snelheid raceten we door het oevergewas. We waanden ons net op een kermisattractie. Alleen de veiligheidsriemen ontbraken ;)
De boottocht was heel erg de moeite waard. Terwijl we voeren op het moeras genoten we van de ondergaande zon. Er werden heel wat prachtige foto’s genomen. Toen de zon eindelijk onder was, konden we beginnen met kaaimannen spotten. De gids speurde met een zaklamp het water af.
- ‘Zie je dat lichtje in het water daar? Dat zijn de ogen van een kaaiman.’
- ‘Waar? Waaaar?? Ik zie het niet! Ohja daar! Of nee, toch niet.’
Gelukkig werden we er steeds beter en beter in en voor we het goed en wel beseften had de gids een babykaaiman in zijn handen. Alsof het niets was, bond hij een rekkertje rond de bek en gaf de kaaiman door in de boot. Nee, je had geen keuze. Je kreeg de kaaiman gewoon in je handen gestopt, snel even lachen naar het fototoestel en dan weer snel doorgeven.
Maar alles went en dus ook kaaimannen vasthouden. Het tweede exemplaar was al een stuk groter. We aarzelden geen moment en namen hem gewillig in onze handen.
Moe en vol van de muggenbeten vertrokken we terug naar Leonsberg om van daaruit de taxi naar huis te nemen. Het was een avond om niet snel te vergeten!

Ook woensdag werd er de hele ochtend gerepeteerd. En… gingen we Lisa haar prinsessenjurk laten maken. Met rode en gouden stof op zak reden we naar mevrouw Bolai. Zij nam Lisa haar maten op en maakte een ontwerp van de jurk. We konden niet wachten om het resultaat te zien!

Donderdag is er ook heel wat gebeurd op school. Ze kwamen de tent opzetten. 15 sterke mannen zetten het boeltje op palen. Er werd zand gestort om alle plassen in het zand op te vullen. Eén van de mannen had zelfs zijn vogel meegenomen.
Dat was nog niet alles: Lisa mocht haar prinsessenjurk gaan halen en het was prachtig! Lisa waande zich al een hele prinses. Helaas, prinsesje spelen zal maar voor vrijdag zijn.
We aten ’s middags bij mevrouw Dongen thuis en gingen de hele middag met haar op zwier. We gingen bloemen plukken, en gingen op zoek naar rode schoentjes.

Vrijdag was het eindelijk zover! De dag waar we zo naartoe geleefd hebben! 11 mei: de dag waarop het allemaal zou gebeuren! De spanning was al in de ochtend te voelen. We hielden een generale repetitie die al bij al wel vlot verliep, mevrouw Dongen leerde haar speech die ze als elfje verpakt had uit het hoofd. Ook de tent werd versierd met ballonnen, slingers en vlaggetjes. De laatste plassen werden gevuld met zand. We waren er klaar voor.

En om 16.00 uur konden we dan eindelijk van start gaan! De hele tent was gevuld met kinderen, leerkrachten en ouders.
Lisa als prinses Laila en Ine als lakei Gertje waren er klaar voor. De eerste woorden gingen door de micro en we waren vertrokken! Er kwamen lakeien, koks, prinsjes en prinsesjes, oerwoudmensen, dieren uit de jungle, Kronkebonker, kabouters, tovenaars, cowboys, bloemenjongens- en meisjes, indianen, dromers en siamese tweelingen langs. Het werd een fantastisch muzikaal feest dat Ine en ik afsloten met het wereldberoemde lied in België ‘Dit is de mooiste dag van het jaar’ van Samson en Gert!
Achteraf namen we alle complimenten en felicitaties in ontvangst en gingen we bereidwillig met iedereen op de foto. (We waanden ons precies BV’s)
Wanneer we vertelden dat wij het hele verhaal zelf in elkaar gestoken hadden, kregen we heel veel bewondering. Alles wat we de afgelopen drie jaar geleerd hadden, gebruiken we om ons muziekfeest te doen slagen! Het was een dag om nooit meer te vergeten!
Heel moe maar zeer voldaan gingen we slapen nagenietend van een prachtige dag.

Zaterdag rustten we uit en vanmorgen brachten we nog een bezoek aan de vlindertuin. We zagen er de mooiste vlinders, slome landschildpadden, griezelige wurgslangen, dode spinnen en kakkerlakken in alle formaten.

Morgen brengen we nog een bezoek naar de stad en maken we chocomousse voor alle leerkrachten van O.S. Domburg want dinsdag brengen we hen een laatste bezoek.
Woensdagochtend gaan we nog even zwemmen en in de namiddag pakken we de koffers in (iets wat we heel erg ontzien).

Ik sluit af met de wist-je-datjes voor de voorlaatste keer want donderdag komt ons allerlaatste bericht.
Wist je dat …
… je aan één ding kan merken dat wij geen echte Surinamers zijn? Wij lopen over het schoolerf en dat is iets wat Surinamers nooit doen.
… Lisa er mee inzat dat ze tijdens het zingen van de toonladder van do-groot een valse noot zou zingen voor 400 man? Gelukkig was het zo zuiver als kristal ;)
… Ine tijdens het muziekfeest 7 verschillende rolletjes moest spelen en daarbij soms maar 30 seconden de tijd had om van kleren te wisselen?
… ze zeiden dat we zo een jeugdtheater konden oprichten?
… mevrouw Dongen en haar gezelschap ons de hele avond lang complimenten gaven over het schitterende muziekfeest en wij zo stiekem onze ego’s streelden?
… Ine, verkleed als kabouter, op het podium ferm is uitgegleden wat heel wat gelach in het publiek opleverde? Uiteraard bleven wij professioneel en deden we alsof er niets gebeurd was!
... we nu lekker iets gaan eten in de stad? We hebben dat wel verdiend na zo'n intense week!

Ziezo, ik denk dat dit blogbericht wel lang genoeg was.

Tot donderdag voor ons ALLERLAATSTE blogbericht!

Muzikale groeten!
Lisa

We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan!

Dag 77
We zeggen het met veel trots: dit was onze meest ijverige week van ons hele verblijf!

Het begon reeds vorige zondag. Onze moeders zullen het zich misschien nog herinneren. Lisa en ik lijden aan dezelfde ziekte: we kunnen moeilijk opruimen. De tafel waar we aan eten is tegelijkertijd de tafel waar we aan werken. J
Je kan het je al voorstellen. Wanneer er gegeten moet worden, schuiven we ons werk gewoon naar de andere helft van de tafel. Deze lag na twee maanden dan ook vol briefjes, voorbereidingen, balpennen, en nog veel meer. Tijd voor een grondige opruimbeurt vonden wij. Jawel mama, je zou trots op me zijn! Niet alleen de tafel, maar ook ons huisje lag er kraaknet bij! Het spijtige van de zaak is dat daar na een week al bijna niets meer van te merken is…

Op school beleefden we een zeer intensieve week. Alle klassen worden klaargestoomd voor het grote muziekfeest. We repeteerden er op los, en zijn nu al heel erg trots op hoe goed de  kinderen het doen! Volgende week werken we de schoonheidsfoutjes nog weg zodat we helemaal klaar zijn voor het feest van vrijdag.
We voelen ons ook wel gevleid als we horen dat de kinderen thuis over niets anders meer praten dan over het feest. Je moet weten dat de kinderen hier naast beeld amper Muzische Vorming krijgen. Een evenement als dit is dan ook iets zeer unieks voor hen!

Er is een tent geregeld, er komt een DJ en zelfs de jeugdtelevisie werd uitgenodigd. Of ze zullen komen, is natuurlijk nog een andere vraag… Ook de ouders werden via een brief uitgenodigd om te komen naar het feest. Aangezien de oudercommissie eten en drinken zal voorzien, moeten we natuurlijk een idee hebben van hoeveel mensen er ongeveer zullen bij zijn. Daarom vroegen we de ouders een strookje in te vullen. Wat een gedoe! We hebben nog steeds niet van iedereen antwoord gekregen. Zo zie je maar dat de communicatie met ouders hier zeer stroef verloopt. We telden in ieder geval de briefjes die we wel kregen en rekenden er nog wat extra. Dat bracht onze teller op een goede 400 bezoekers. Het zal dus de moeite worden!

Donderdag bleven we op school om samen met de derde- en vierdeklassers te knutselen voor het muziekfeest.
Voor het zover was, werden we eerst bij mevrouw Dongen uitgenodigd om te komen eten. Toen het 14u30 was, en wij nog steeds niet gegeten hadden, probeerden we er subtiel wat spoed achter te steken. Er zouden tenslotte kinderen zitten wachten op school. Maar subtiliteit en ook spoed kennen ze hier in Suriname niet. Terwijl we moesten wachten bewonderden we het werk van meneer Dongen. Hij maakt prachtige spulletjes uit leer! Nadat we zijn hele collectie gezien hadden, smulden we van de bruine bonen met rijst (die echt veel lekkerder was dan op Boto Pasi) Uiteindelijk konden we om 15u10 toch vertrekken, waardoor we niet al teveel tijd verloren.
Een twintigtal kinderen stonden ons met lachende gezichten op te wachten. Zelfs enkele kinderen van de tweede en de vijfde klasse waren gekomen. We knutselden er een hele middag op los, terwijl de regen buiten met bakken uit de lucht viel! We maakten toverstafjes, bakjes patat, slingers, een boom en een bord om aan de schoolpoort te hangen. We hoorden verschillende keren dat de kinderen het heel leuk vonden. Ze vroegen ons zelfs om de volgende dag terug te komen. Iets wat we vriendelijk afgewimpeld hebben. We waren echt al doodop van die ene middag. Thuis vielen we uitgeteld op bed neer, en vielen al vroeg in slaap.Wat waren we blij toen het weekend begon! We hebben genoten van de repetities, maar hadden onze slaap meer dan nodig!

Zaterdagochtend trokken we, na het uitslapen, de stad in. Daar kochten we een grote box en een heleboel materiaal voor tijdens de speeltijd. We kochten ballen, springtouwen, palletjes, frisbees, raketjes, een volleybal, en nog veel meer. Alles werd aan een kritisch oog onderworpen, en uitgetest in onze ruime woonkamer. Volgende week zullen we in de pauzes met de kinderen spelen, zodat ze ook weten hoe de spelletjes werken.
Toen we thuiskwamen hebben we geknutseld. We maakten zo’n twintig koksmutsen (een zeer intensief werk, zeker als de nietjesmachine maar voor de helft werkt), knipten 40 hartjes en maakten twintig veertooien. Daarna werd er nog gewerkt aan de handleiding ‘Sociale Vaardigheden’ die we voor de school hebben uitgewerkt en bereidden we onze briefing voor van maandag. Dan moeten we namelijk alle leerkrachten toespreken in verband met de organisatie van ons muziekfeest. Toen we om 20.00 uur klaar waren, waren we meer dan tevreden. We gingen nog iets drinken bij onze buurmeisjes en kropen tegen elven in bed.

Vandaag moesten we er namelijk weer vroeg uit. Er stond een dolfijnentocht op het programma. Samen met de andere meisjes van Brugge en onze buren, stonden we om half negen klaar om op de boot te stappen bij Leonsberg. De slaap nog wat in onze ogen, maar we hadden er zin in! We voeren een tijdje op de Surinamerivier, en vroegen ons af of we wel dolfijnen zouden zien. Die kans was volgens de bootsman zeer groot. En inderdaad, na een tijdje zagen we er heel veel! De boot dobberde achter hen aan, terwijl de blinkende dolfijnen af en toe eens met hun kopje boven water kwamen. We deden ons best om foto’s te trekken, maar kwamen tot de conclusie dat we meer het water fotografeerden dan de dolfijnen. Dan maar genieten van de dieren in levende lijve. Het was zeer fijn!
De boot stopte nog even aan een eilandje waar we de mogelijkheid hadden om te zonnen of te zwemmen. Het eiland lag helaas vol afval waar de zwerfhonden in aan het wroeten waren, hopend op nog een restje eten. Niet de meest aangename plek om te verblijven dus, maar we maakten er het beste van. Er werden schelpen gezocht, pootje gebaad en Charlotte waagde zich zelfs aan een wandeling door de modder. Ze zakte weg tot haar middel, waardoor we haar er moesten uitsleuren. Toch niet zo’n goed idee dus, een wandeling in de modder… Nadat we voldoende uitgerust waren, vertrokken we terug naar huis. We hebben er van genoten!

En om af te sluiten: 

Wist je dat...

… wij in de tweede klasse steeds een applaus krijgen als we de klas moeten verlaten, en nu zelfs ook wanneer we de klas binnenkomen?

… we dit weekend probeerden om niet te veel te zingen om zo onze stemmen te sparen voor het muziekfeest, maar we hier amper in geslaagd zijn?

… we begonnen zijn aan onze laatste fles ketchup, onze laatste pot choco, en zelfs al voor de laatste keer ons ondergoed wassen?

… we de kaap van 20 kakkerlakken ondertussen bereikt hebben? Hier komen ze in volgorde van overlijden: Carlo, Kevin, Katrien, Caitlyn, Kees, Kimberly, Kristof, Kelly, Kwinten, Cucaracha, Cas, Kermit, Koesma, Karla, Kjell, Kora, Konstantinopel, Kristina, Korzel en Kwast. We hopen dat het hier bij blijft. 20 is een mooi getal om af te ronden!

… we genieten van het veel te warme weer? We durven er niet over te klagen als we horen dat het bij jullie zo slecht is…

Heel veel groetjes en zonnestralen uit het wonderlijke Suriname!
Ine