Feeling HOT HOT HOT!!!

Dag 70
We hebben er een snikhete week opzitten. De temperaturen schommelden tussen de 30 en 35 graden Celsius. Het werd zweten, puffen en drinken geblazen!

Op school is het derde en laatste kwartaal begonnen. Maandag namen we een kalme start.
We stelden een nieuw lessenrooster op voor de komende drie lesweken en gingen deze bekendmaken in alle klassen. We schreven verder aan het script voor ons grote muziekfeest en lieten de leerlingen kennismaken met de nieuwe speelplaatsspelletjes. (En of het in de smaak viel! Ook mevr. Dongen, het schoolhoofd, zag dat het goed was!)

Dinsdag vlogen we weer hard in. Het wordt de komende drie weken hard oefenen voor ons grote muziekfeest. Het feest zal worden ingekleed in een sprookjesachtig verhaal waarin elke klas een rol krijgt. Er zal geacteerd , gezongen en gedanst worden. Een goede voorbereiding is noodzakelijk. Elk halfuur kwamen we in een andere klas langs en ook de kleuters waren we niet vergeten. We dansten met hen een kwartier lang waarbij we enkele bewegingen moesten uitvoeren en stonden nadien letterlijk nat van het zweet!

Ook woensdag, donderdag en vrijdag gingen we bij de klassen langs en oefenden we intensief met de leerlingen.
Donderdag was de school al om 10.30 uur uit want om 11.00 uur was het ‘kwartaalvergadering’.
Het schoolhoofd leidde de vergadering. Er werd gestart met een evaluatie van het tweede kwartaal. Er werd besproken wat er goed ging en waar nog aan gewerkt moet worden. Daarnaast werden ook de activiteiten voor het komende kwartaal besproken.
Ook op vrijdag werden de lessen al om 9.45 opgeschort omwille van de beroependag die op school georganiseerd werd naar aanleiding van ‘1mei’.
Ouders kwamen vertellen wat hun beroep inhield en alle leerlingen van de school brachten toneeltjes rond een bepaald beroep naar voren. Er werd natuurlijk ook gegeten, gedronken en gedanst! Ook wij moesten er aan geloven. Ondanks het snikheet was, waagden we ook een pasje op de dansvloer. Het was dolle pret! We dansten met leerlingen en juffen. Na een halfuurtje waren we nat van het zweet (blijkbaar hadden wij daar alleen maar last van…) en dronken we een glaasje ‘dawet’, een Javaans kokosdrankje. Niet zo lekker vonden wij.

Zaterdag gingen we met onze buurmeisjes, Tine en Stefanie, naar Overbridge. Daar ligt een stuk aangemaakt strand aan de Surinamerivier.
We hingen er in onze hangmatten, lagen wat in de zon en baadden in het verfrissende water. En als toppunt van de avond aten we patat! (Niet zo lekker als die in België weliswaar… maar we lieten het ons toch smaken.)
Vandaag staat er geen uitstap op de agenda. We hebben besloten om deze namiddag eens goed door te werken voor school.

Om af te sluiten onze, ondertussen welgekende, wist-je-datjes!
Wist je dat…
… ze hier enkel maar gekopieerde cd’s verkopen?
… we in Overbridge met de grootste voorzichtigheid in onze hangmatten kropen?
… we tijdens de afwas druk bezig zijn met het inoefenen van onze scènes voor het muziekfeest?
… we het best eng vinden wanneer blijkt dat Surinamers ons weten wonen?
… we gevleid waren wanneer mevr. Dongen ons op de vergadering van donderdag bedankte voor het vele werk dat we hier al verricht hebben en daarbij zei: ‘Ik zeg nog niet: ga maar, want wij willen jullie nog even hier houden!’ OOOOOOOOOOOOOOOOOOOH! (Snif)

Groetjes Lisa x

't Is afgelopen, en dat vind ik jammer!

Dag 63
En het is gebeurd! De vakantie is nu officieel afgelopen… Morgen wordt het terug vroeg uit de veren om zo de dagelijkse schoolroutine terug op te nemen. Speciaal voor jullie een berichtje, om onze laatste luilekkerdagen te delen.

Zoals jullie reeds gelezen hebben, vielen we tijdens het tripje naar Galibi met hangmat en al naar beneden. De lichte kneuzingen die we opliepen, zorgden ervoor dat we de wandeling op Voltzberg niet zagen zitten. Geef toe, met een zere rug en een blauwe knie een wandeling van 8 uur maken in de brandende zon met een overladen rugzak zou geen goed idee zijn, toch? We waren er woensdagmorgen eerlijk gezegd niet echt rouwig om. Na Boto Pasi, de verfdag en Galibi genoten we van een ochtend lekker lang uitslapen en nog eens te genieten van het heerlijke ‘niets doen’. Wat lezen, eens naar de winkel lopen, een koekje eten,… Je kent het wel! Donderdag beleefden we ongeveer hetzelfde scenario. Met dat verschil dat er ook wel voor school gewerkt werd. Ons muziekfeest na de vakantie moest tenslotte nog uitgeschreven worden. We kunnen trouwens nu al zeggen dat het een toppertje wordt!

Vrijdag was het tijd voor meer actie. We trokken de stad in, klaar voor een heuse stadswandeling! We kuierden door de vertrouwde straten van Paramaribo en stapten enkele souvenirwinkels binnen. Ons plan was om ook nog wat cultuur op te snuiven en enkele monumenten op te zoeken, maar daar kwam niet veel meer van in huis. De warmte was drukkend en de airco in de winkels te verleidelijk om er zomaar voorbij te lopen. Er werd aardig wat geshopt en onze eerste souvenirs zijn dus een feit!

Rond 16u30 sloten de winkels hun deuren en zakten we af naar onze geliefde Palmentuin. Met een bakje druiven, een fles water en een hoop zinloze gespreksonderwerpen waren we een tijdje zoet. We genoten enorm van deze tussenstop, want we waren waarschijnlijk al een maand niet meer in de prachtige Palmentuin geweest… Tegen zessen zakten we af naar de Zus & Zo om wat te eten. Een wijntje gecombineerd met een heerlijke wokschotel of een verfrissende ‘salade bang bang’. Je ziet, een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Zaterdag brachten we een bezoekje aan de Hermitage mall. ‘Het’ shoppingcenter van Suriname. Opvallend is wel dat hier enorm veel blanken rondlopen. Ook de Surinamers die je hier ziet, zijn duidelijk welgesteld. De winkels in de Mall verkopen dan ook dure merkkledij die de gemiddelde Surinamer zich niet kan veroorloven. Wij hadden onze portie shoppen echter al gehad en kwamen voor iets anders. We hadden een week lang op de radio gehoord dat er een beurs zou zijn met als onderwerp ‘de nieuwe leerkracht’. Als leerkrachten in spé natuurlijk iets wat we niet mochten missen. We hadden niet veel van de beurs verwacht, maar misschien toch wel meer dan we zagen. In de zaal stonden enkele tafels waar folders op lagen over hoe de opleiding hier zou veranderen. Niet oninteressant, maar we hadden het al snel gezien. We namen een foldertje mee en luisterden hier en daar naar wat informatie. Daarna maar iets eten en nog eens door de veel te dure winkelhal lopen om uiteindelijk een filmpje mee te pikken. Het werd ‘Titanic’ in 3D.

Onze laatste dag vulden we met een uitstapje naar de markt, waar we heerlijk vers fruit kochten. Van markoesa tot grapefruit naar ananas en mango. Dat wordt een week lang smullen! Er werd ook nog wat voor school gewerkt, want morgen is het zo ver. Onze laatste drie weken stage, die boemvol zullen zitten met voorbereiden van het muziekfeest. Hoewel we opzien tegen het vroege opstaan, kijken we toch uit naar de reacties van de kinderen op onze schilderwerken…

Ook deze vakantie sluiten we af met enkele wist-je-datjes.

Wist je dat …
…  je hier naar de cinema moet gaan met een trui in je zak.?De airco kan er extreem hard staan!
…  de taxi’s wel gordels hebben, maar geen bakjes om ze in vast te klikken?
…  onze laatste maand in SU ingegaan is?
… wij geen idee hebben wanneer de postbode langskomt waardoor we soms drie maal daags in de brievenbus turen?
… wij begonnen zijn met selecteren welke kleren we wel en niet meer zullen wassen, waardoor een deel al in onze valies belandt?

Bij deze zijn jullie weer up to date, en kunnen wij met een gerust hart gaan slapen!

Tot snel(ler dan je denkt)

Ine

Met vallen en opstaan!

Dag 58
Zoals gepland, organiseerden we vorige week vrijdag een heuse verfdag op school. Hoewel het vrijdag de dertiende was, verliep alles heel vlot.
Er kwamen in totaal zo’n 30 kinderen helpen met schilderen. We waren blij met de opkomst.
Iedereen kreeg een penseel, kwast of roller in zijn handen geduwd en we gingen aan het werk. Alle figuurtjes kregen een tweede verflaag, we schilderden twee hinkelpaden, twee twisters, we schuurden alle banken en gaven ze een nieuw verflaagje met de rollers. Vooral het rollen was populair bij de kinderen, het schuren daarentegen…
Tegen 16.45 uur hadden we bereikt wat we wilden bereiken. Moe maar voldaan ruimden we alles op. Het gaf ons veel voldoening dat de kinderen zich geamuseerd hebben. De reactie “Ik ben blij dat ik vandaag mocht komen schilderen op school want anders zat ik mij toch maar thuis te vervelen.” hoorden we een aantal keer.
Toch zat de dag er nog niet op voor ons. We waren welkom bij juf Ashna om kwi-kwi te eten. Kwi-kwi is een zwalmvis die leeft in de rivier. Veel smaak konden wij echter niet proeven (graten en schubben daarentegen...). Toch aten we beiden een visje op.

En zondag was het dan zover! Na heel wat onzekerheid konden we uiteindelijk toch naar Galibi vertrekken. Galibi ligt aan de monding van de Marowijnerivier in het noordoosten van Suriname vlakbij de grens met Frans-Guyana. In het natuurreservaat van Galibi zouden we zeeschildpadden spotten die hun eieren komen leggen op het strand. Dit strand krijgt de voorkeur van de zeeschildpadden omdat er heel weinig natuurlijke barrières te vinden zijn.
Om 7.30 uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. Een uurtje later kwam de bus ons eindelijk ophalen. Vier uur zou de rit naar Albina duren. Opnieuw was het rijden over bauxietwegen, wegen met putten, bulten en drempels. Tegen 12.30 uur, na een stevige bui, konden we plaatsnemen in de bootjes die ons naar Galibi zouden voeren. Tegen drieën in de namiddag hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. We installeerden onze hangmatten, want we zouden buiten onder een afdak slapen, en rustten wat uit.
Tegen 23.30 uur kwam de gids ons ophalen om een strandwandeling te maken. Eindelijk zouden we de grote zeeschildpadden te zien krijgen. En we hadden al meteen prijs! Na zo’n 5 minuten stappen, spotten we onze eerste zeeschildpad. Het was een soepschildpad (ook wel de krapé genoemd). Deze zeeschildpadden kunnen tot 125 cm groot worden en kunnen tot 200 kg wegen. We zagen hoe de zeeschildpad het strand kwam oppuffen, hoe ze een put groef met haar achterpoten, hoe ze haar eieren legde (gemiddeld legt deze soort 140 eieren), hoe ze de put dichtte en hoe ze haar nestplaats camoufleerde.
Wanneer we verder liepen, konden we nog heel wat soepschildpadden spotten en kregen we ook nog een tweede soort te zien, nl. de lederschildpad (ook wel de aitkanti genoemd. De naam Aitkanti verwijst naar achtkantige vorm van de schild). Dit is de grootste soort onder de zeeschildpadden. De gids vertelde ons dat we veel geluk hadden deze soort te kunnen zien want ze nestelen vooral in mei. Het exemplaar was zo’n 165 cm lang en woog zo’n 700 kg. Anderhalf uur keken we toe hoe ook zij het legproces doormaakte. We konden de schildpad zelfs even aanraken want wanneer ze eieren leggen, zijn ze in een soort van trance waardoor ze zich niet bewust zijn van wat er rondom zich afspeelt. Om 2.30 uur keerden we zeer voldaan terug. Het was een vruchtbare avond geweest.

Maandag begon rustig. Om 6.00 uur werden we wakker om naar de zonsopgang boven de Atlantische Oceaan te kijken. Het was de moeite waard om zo vroeg op te staan!
Na 10 minuten stond de zon al hoog aan de hemel en wij besloten nog even terug te kruipen in onze hangmat. Met het geruis van het zeewater in de verte vielen we al snel terug  in slaap. Maar niet voor lang want om 9.00 uur moesten we echter al opnieuw klaar staan. We zouden nesten gaan zoeken en babyschildpadjes naar de zee brengen.
Na even stappen, had de gids een nest gevonden. Hij groef de put open en heel wat schildpadjes kropen naar buiten. Wij mochten ze opnemen en naar de zee brengen. We zagen ook schildpadjes die net uit het ei gekomen waren en waarvan de navelstreng er nog aanhing en we zagen schildpadjes in hun al halfopen ei zitten. Een fantastisch moment!

De rest van de dag hielden we het rustig: we hingen wat in de hangmat en zwommen in de Atlantische Oceaan. ‘s Avonds gingen we opnieuw op stap. Nu zagen we echter alleen soepschildpadden en na een drietal kwartier hielden we het voor bekeken. Iedereen was doodmoe en dus besloten we te gaan slapen. Alleen, deze keer zouden we in een bed slapen want de balk waar onze hangmatten aanhingen, heeft het begeven. Hij is door het gewicht in twee gebroken.  Jammer genoeg lagen we op dit moment allemaal in onze hangmat en vielen we pardoes naar beneden. We hebben ons beiden bezeerd maar we redden het wel ;)

Ook dinsdag was de moeite! Op de terugweg stopten we nog even bij de zoo van Galibi. Stel je niet te veel voor bij het woord ‘zoo’ want eigenlijk is het meer een plaats waar een man vreemde dieren huisvestigt. We konden er aapjes (die gewoon op je hoofd komen zitten), groene ara’s, een watervarken, een toekan, een luiaard (deze hebben we ook in onze armen mogen houden!) en een kaaiman zien.

En dan kon de terugweg naar Paramaribo aangevat worden. Tegen 18.00 uur waren we thuis. We zijn het beiden met elkaar eens: dit was heel hard de moeite en we zijn blij dit meegemaakt te mogen te hebben!

Tot slot nog enkele wist-je-datjes!
Wist je dat …
… er tijdens de trip ook zo’n 15 Antwerpenaren met ons mee waren en ze voorturend gelachen hebben met ons West-Vlaams accent?
… er deze keer wel voldoende reddingsvesten aan boord waren waardoor we geen beroep moesten doen op de ‘kracht van de Heer’?
... we Frans-Guyana van zeer dichtbij gezien hebben?
… de lederschildpad die we gezien hebben groter is dan Ine?
… we de babyschildpad die wij in het water gezet hebben Tim genoemd hebben? We wensten hem veel succes toe voor de gevaarlijke reis die hem te wachten staat en sloten af met de zin: Hier laten we je los Tim. Van hieraf moet je gaan. Met vallen en opstaan!
... we hier vandaag precies nog een maand zijn. Met andere woorden: wil je ons nog een kaartje sturen, dan moet het NU gebeuren!

Hopelijk zijn jullie na het lezen van dit blogbericht lekker jaloers op wat wij meegemaakt hebben!
En nu ga ik slapen.

Groetjes Lisa x

"O mi Gado!"

Dag 52
Oh mijn God! Een gepaste samenvatting van ons vijfdaagse avontuur te Boto Pasi, een Creools dorp in het binnenland. Onze trip begon op zaterdag 7 april. Om zeven uur stonden we gepakt en gezakt klaar om te vertrekken. En dat mag je letterlijk nemen: onze zakken zaten helemaal volgepropt! Er kon geen speld meer bij…

Eerst met de taxi naar Domburg, dan met de bus over de heuvelachtige wegen richting Atjoni en vervolgens op de boot naar Boto Pasi. Dat laatste deden we ‘met de kracht van de Heer’ want zwemvesten waren er niet. We zijn in het totaal toch wel zo’n 9 uur onderweg geweest… Vooral het tochtje met de boot op de Surinamerivier was zeer indrukwekkend. We voeren doorheen het Amazonewoud en zagen onderweg verschillende kleine dorpjes waar de vrouwen aan de oevers druk bezig waren met de was, het schoonmaken van vis en kinderen speelden en ravotten in het water.
Bij onze aankomst te Boto Pasi stond een hele hoop volk ons op te wachten. De kinderen van het plaatselijke schooltje zongen verschillende liedjes bij wijze van welkom. Het was even zoeken naar een plekje om de hangmatten op te hangen, maar het installeren ging al bij al vrij vlot.
We stroomden al snel door naar de grote zaal waar we officieel verwelkomd zouden worden. Terwijl we door het dorp wandelden, keken we onze ogen uit. Om ons heen zagen we kleine houten hutjes, naakte kinderen die speelden in de zon, vrouwen die in bloot bovenlijf bezig waren met koken, naaien of die met behulp van een bundeltje takjes hun huisje aan het vegen waren. Het waren voor ons indrukwekkende taferelen. Al snel waanden we ons dan ook in Afrika.

In de zaal waren de drie kapiteins van het dorp gekomen om ons te verwelkomen. We moesten ons om de beurt aan hen voorstellen, en zij wensten ons een prettig verblijf. Daarna was het tijd om te eten en te baden (wat wij douchen noemen). Het baden gebeurde in een donkere douche, met een emmer koud water en een potje om het water over je heen te scheppen. Het was op z’n minst gezegd een nieuwe ervaring. Maar we kwamen voor het avontuur, en dat hebben we dan ook gekregen! Het volgende avontuur: slapen in een hangmat. We kunnen met trots zeggen dat het opvallend vlot ging!

De tweede dag vertrokken we met rammelende magen richting het ontbijt. Dat bestond uit een sandwich met warme vis en doperwten gecombineerd met warme chocolademelk. Beleefd hebben we een hapje geproefd maar het lukte ons niet om dit binnen te krijgen. Gelukkig waren er nog niet-belegde sandwiches en een pot pindakaas. Tevreden trokken we om half tien dan ook naar de kerk. Het was tenslotte Pasen, en in een katholiek dorp als Boto Pasi moet dat zeker gevierd worden. Er volgde een dienst van zo’n uur en half waarbij er enkel Saramacaans gesproken werd. Voor ons dus zeer slaapverwekkend. Vooral Lisa had het moeilijk haar ogen open te houden. Gelukkig werden de preken afgewisseld met mooi gezang van de dorpsbewoners.
’s Middags was het even wachten op het eten. We vulden die tijd nuttig op met het spelen van enkele spelletjes met de kinderen (iets wat we de rest van de week dagelijks deden), en begonnen daarna te smullen van de BBR (Bruine bonen met rijst). Niet echt een delicatesse, maar als je honger hebt eet je alles!
’s Middags gingen we met de boot naar Pekin Slee, een naburig dorpje. Daar bezochten we een museum dat ons meer vertelde over het leven in het niet-katholieke deel van het binnenland. Voor de geïnteresseerden, enkele wist-je-datjes uit het museum: wist je dat…
   … de mannen in het binnenland meerdere vrouwen tegelijkertijd mogen hebben.
   … de vrouwen in het binnenland meerdere mannen mogen hebben, maar niet tegelijkertijd.
   … de vrouwen het eten moeten maken voor de man en zijn familie. Hoe meer vrouwen, hoe meer eten dus!
   … de mannen en de vrouwen apart moeten wonen.
   … Een leerkracht de hele tijd zei: "O, zo was het vroeger dus". Waarop de gids steeds antwoordde: "Nee, zo is het nu". Jawel, zelfs de Surinamers waren onder de indruk van deze manier van leven…

Het was een zeer interessant bezoekje! Nadat we teruggekeerd waren met de boot hebben we even gekaart met de kinderen. Daarna was het tijd om te borduren. Ieder kind kreeg een stukje ‘panja’. Dat is een prachtige gekleurde doek die door de meisjes als rok gedragen wordt, en door de jongens over de schouder gehangen wordt. Het was een heel werk, waardoor we dan ook moesten wachten tot 20.00 uur voor we konden eten. We moesten ons tevreden stellen met één sandwich. Ja, als we ergens kilo’s kwijtgeraakt zijn, zal het wel op Boto Pasi zijn. Daarna snel baden en opnieuw in de hangmat. Het was een heerlijke nacht!

Maandag stond er nogmaals een bezoekje aan de kerk op het programma. Deze keer een belangrijk moment voor de dorpsbewoners. Er was namelijk een inwijding van een nieuwe kapitein en enkele nieuwe bacha’s. Deze vormen samen het dorpsbestuur. Ze werden in de kerk allemaal gezegend door de priester. Of dat vermoeden we toch, wat we begrepen niets van wat hij zei. Vervolgens moesten we alle nieuwe leden van het dorpsbestuur ook gaan feliciteren en een hand geven (leve de handontsmetting achteraf!). Na de dienst volgde een optocht doorheen het dorp. In één lange karavaan volgden de dorpsbewoners de kapiteins en zijn gevolg door het dorp. Vanaf dit moment begon het feest dat een hele week zou duren. Het begon met veel gezang en eten in de zaal. Ieder huis moest namelijk iets koken. Wij glipten even weg om gezellig in de rivier te gaan zwemmen. We hadden ons namelijk al te pletter gezweet in dat warme weer. De afkoeling was dan natuurlijk heel welkom. We speelden met de kinderen in het water en genoten met volle teugen. Niemand was deze keer de vaat aan het doen of kleren aan het wassen, want iedereen was aan het feesten. Veel plaats voor ons dus. ’s Avonds gingen we nog even meevieren. We bewonderden het geschud van de creoolse billen en waagden zelf ook een danspasje, dit tot groot plezier van enkele kleine meisjes die ons 'billengeschud’ blijkbaar lachwekkend vonden.

Dinsdag gingen we echt aan de slag. Er werd een hoekenwerk georganiseerd waarin de kinderen cassavebrood bakten, bojo maakten, sportten, borduurden, pomponnetjes maakten en aan de slag gingen met kralen. Ook wij kregen een plaatsje in het hoekenwerk en speelden met de kinderen ‘weerwolven’ verpakt in een axenrooskleedje. De activiteit viel in de smaak!
In de namiddag werd er nog druk gerepeteerd voor het hoogtepunt van de week: ‘de culturele avond’. Iedereen trok zijn mooiste pakje aan, ook wij! Lisa droeg een Hindoestaans kleed en Ine kreeg een kleurrijke panja omgewikkeld.  Het hele dorp was bijeengekomen om deze laatste avond samen met ons te vieren. De kinderen van Domburg en Boto Pasi  gaven het beste van zichzelf in de verschillende dansen, liedjes en toneelstukken. Het was een heerlijk schouwspel! Ook wij moesten het podium op. We hadden wat materialen mee voor de school daar, en mochten dit plechtig overhandigen. Lisa gaf een korte speech terwijl Ine het knutsel- en spelmateriaal presenteerde en aan de leerkrachten overhandigde. Ze waren er zeer blij mee. Nadat we nog ons beste beentje voorzetten op de dansvloer kropen we voor de laatste keer in de hangmat.

De laatste dag was de lastigste van onze trip. Het ontbijt bestond uit een sandwich met kippennieren en -lever. Iets waar wij ons niet aan durfden wagen. Al het brood was op waardoor er zelfs geen droge sandwich meer over was. Dan maar overleven op thee? Het inladen van de boot ging traag vooruit en uiteindelijk vertrokken we een uur later dan gepland richting Atjoni. De wind zat ons mee want in nog geen uur een half waren we er al. Dan wat eten, opnieuw treuzelen en uiteindelijk de bus op richting Domburg.

We hebben er enorm van genoten en beseffen dat dit een zeer unieke belevenis was. Maar toch waren we blij toen we terug in ons luxueuze appartement waren. Vijf dagen was lang genoeg. Gelukkig heeft de Heer ons goed beschermd waardoor wij heelhuids terug thuis kwamen. Oh mi gado!

Wist je dat …

… de Surinamers alle namen afkorten waardoor wij een hele week als ‘Lies’ en ‘Ien’ aangesproken werden?

… er een reuzengroot wandelend blad in ons huisje te Boto Pasi zat en Lisa dit keer de held was die hem uit ons huis wist te zetten?
… kip ons hier echt de oren uitkomt?
… Lisa echt een reus was in Boto Pasi? Alle mensen daar hadden eerder Ine haar lengte!
… Ine niet meer in slaap durft vallen op de bus nadat de leerkrachten uitgebreid de meeste foute foto’s van haar genomen hebben?

… de leerkrachten drie GSM’s mee hadden voor het geval de ene plat zou vallen of geen bereik zou hebben?

Bij deze sluit ik gepast af: Amen

Avontuurlijke groetjes
Ine

" 't Is bijna paasvakantie, 't is bijna paasvakantie!"

Dag 46

Riep mevrouw Dongen aan iedereen die het wilde horen.
Het is woensdag 4 april, 9.00 uur. Nog één uurtje en de paasvakantie zou beginnen. Mevrouw Dongen keek er al erg naar uit. Om 10.00 uur zou de schooldag ten einde lopen. (Jawel, 3 uur eerder als anders)

De afgelopen drie dagen waren anders geweest als andere schooldagen.
Maandag was het oudermorgen. Een oudermorgen kan je vergelijken met een oudercontact in België. De ouders krijgen de kans om het rapport van zoon- of dochterlief te bespreken met de klastitularis. Helaas mochten wij geen gesprek meevolgen maar we mochten wel de sfeer komen opsnuiven. Veel sfeer opsnuiven was er echter niet aan. Een heleboel ouders, vooral moeders, zaten op bankjes voor de klassen te wachten tot het hun beurt was om naar binnen te mogen. Na 10 minuten hadden we het wel gezien en besloten we ons terug te trekken in de mediatheek. Nu we hier toch waren, konden we ons maar beter nuttig maken. We maakten in de volgende uurtjes heel wat lesvoorbereidingen. Internet was er niet en dus werden we veel minder afgeleid.
Om 12.30 uur hielden we het voor bekeken en maakten we ons klaar om de schoolbus te nemen. Toen we buitenkwamen was er echter geen kat te bespeuren. Iedereen was er al vandoor. Gelukkig liet de schoolbus ons niet in de steek en netjes op tijd kwam hij ons ophalen.

Dinsdag was nog de meest vruchtbare dag van de ‘schoolweek’. In alle klassen werd het einde van het tweede kwartaal gevierd. Uiteraard mocht eten daar niet bij ontbreken. Om 10.00 uur werden er frieten, een soort oliebollen, kaascake, chocoladecake, kroketten en bara’s gegeten. Alles werd doorgespoeld met een flinke slok cola. Bij het zien van deze taferelen maakten onze magen al snel een salto. Dit was veel te vroeg in de ochtend.
Helaas werden we er niet van gespaard. Leerlingen brachten ons van alles wat en beleefd zoals we zijn, namen we alles beleefd aan. (Alleen aten we iets minder beleefd ons eten op. Een aantal zaken besloten we wijselijk niet op te eten, wilden we de dag overleven.)
Verder verstopten we paaseitje voor de kleuters. Het was moeilijk weerstaan aan de heerlijk ruikende chocolade-eitjes. Jammer genoeg waren er enkele papiertjes losgekomen en deze konden we niet meer verstoppen waardoor we ons verplicht zagen ze zelf op te eten :p

Woensdag was echt de moeite niet vonden we allebei. We zaten langer op de bus dan dat we op school waren.
Omdat wij meegaan naar Botopasi met het zesde leerjaar (foto’s en een blogbericht volgen gegarandeerd wanneer we terug zijn!) moesten we een culturele outfit uitkiezen tussen heel wat
kledij. Een leuk moment! We kijken al uit naar de culturele avond.
' s Middags gingen we naar de Hermitage Mall want Ine had nog wat kleren nodig voor Botopasi. Snel bleek al dat dit een moeilijke zoektocht zou worden. Een goed resultaat bleef uit. Het enige wat we kochten, waren potloden, stiften en wasco’s voor het schooltje in Botopasi.
We besloten de dag af te sluiten met een filmpje in de cinema. Alleen, in plaats van de film om 19.15 uur kochten we twee tickets voor de film van 21.30 uur! Maar de film (21 Jump Street) was het wachten waard. We hebben opnieuw hard moeten lachen.

Ook al is het paasvakantie, wij blijven werken voor school en volgende vrijdag wordt er een heuse verfdag op school georganiseerd. Vierde- vijfde- en zesdeklassers die willen, mogen komen helpen met het schilderen van speelplaatsspelletjes, van zitbanken en het geven van een tweede verflaag op alle figuurtjes.

Ondertussen is de paasvakantie officieel begonnen en maken wij ons klaar voor een vijfdaagse naar Botopasi.
Momenteel zweten we ons te pletter op het feit dat we te veel gerief in een te kleine zak moeten krijgen. Op de koop toe moeten ook onze hangmatten mee want daar zullen we vier nachten in slapen. Als we dat maar overleven ;)

Om af te sluiten onze traditionele wist-je-datjes:
Wist je dat…
… sinds april begonnen is het al iedere dag geregend heeft?
… wij al een week de weergoden aanbidden in de hoop op beter weer?
… de plaatselijke chinees Lisa een roze regenjas van Barbie wilde aansmeren toen ze vroeg of ze ook regenjassen verkochten? Lisa heeft dat aanbod vriendelijk afgeslagen.
… ze hier op Goede Vrijdag alleen maar kerkmuziek draaien op de radio? Vre-se-lijk!
… Ine puree gemaakt heeft voor de hele Kwattaweg?
… we in een halfuur nog nooit zoveel rapporten bekeken hebben?  Veel leerlingen kwamen trots hun rapport aan ons tonen. Het was een goede oefening in het geven van positieve feedback!

Voila, nu zijn jullie weer op de hoogte van wat wij hier allemaal uitsteken ;)

Veel regengroetjes!
Lisa

The show must go on...

Dag 41
Alweer een week voorbij in het prachtige Suriname. We zitten bijna halverwege ons avontuur en vinden het dan ook tijd jullie eens op de hoogte te brengen van hoe onze schooldagen er hier uitzien.

5.50u: De wekker jaagt ons uit bed. We ontsnappen uit onze muskietennetten en maken ons klaar voor school.

6.25u: Vuilzak wegdoen en een busje proberen te strikken richting de stad.
6.40u: We nestelen ons in de schoolbus en eten ons ontbijtje op.
6.55u: De schoolbus vertrekt. Een hobbelige rit richting Domburg volgt.
7.50u: We komen aan op school. Ons ontvangstcomité, bestaande uit de kinderen van de eerste klasse, staan uitbundig te zwaaien.
8.00u: Vlaggenparade. Uit volle borst zingen de kinderen hun volkslied terwijl de vlag langs de mast omhoog glijdt.
8.05u: Onze eerste lessen beginnen. In welke klas starten we ook alweer?
9.30u: Pauze. De dames aan de etenskraampjes krijgen het druk. De kinderen staan er te drummen om een roti, bara of andere Surinaamse lekkernij te bemachtigen. Dan op de bank zitten en eten, eten en nog eens eten!
9.45u: Tijd voor de volgende lessen.
11.15u: Opnieuw pauze. Opnieuw eten. Ondertussen worden we omringd met kinderen die vragen wanneer wij naar hun klas zullen komen.
11.30u: De laatste lesblok gaat in. Geteisterd door de grote hitte gaat deze zeer moeizaam. Zowel voor de kinderen, de leerkrachten alsook voor ons is het puffen en zweten geblazen!
13.00u: De bel! Tot morgen allemaal!
13.05u: Een plaatsje bemachtigen op de schoolbus. Ruitje open en indommelen. De hobbelige wegen voelen we haast niet meer.
14.00u: Dag chauffeur! Tot morgen! Moeten we nog een boodschap doen? Brieven posten? Naar de bank? Op naar de volgende bus dan maar…
14.15u: We drukken op de bel en de bus stopt onmiddellijk. Ideaal, recht voor de chinees. Snel een brood halen en eventueel nog andere benodigdheden.
14.35u: Home sweet home! Snel de airco, ventilator en radio aan. Met een boterham zitten we aan onze laptop. Een asociaal halfuurtje volgt. Wat is er vandaag in België gebeurd?
15.00u: Schoolwerk, schoolwerk, schoolwerk! Hebben we al het materiaal voor morgen al? Zijn onze lesvoorbereidingen uitgetypt? En hoe zit dat met die reflecties?
17.00u: Het koken kan beginnen. Wat schaft de pot vandaag?
17.45u: Lekkere geuren dringen onze neusgaten binnen. "Is’t eten nog nie greed?"
18.00u: Aanvalleeeen!
18.30u: "Ku nie me." Een kwartier aan de tafel blijven zitten om alles te laten zakken. Dat was weer lekker!
18.45u: En we vliegen in de afwas! Wij zeggen neen tegen insecten! De keuken wordt dus telkens aan een grondige poetsbeurt onderworpen…
19.10u: Wie gaat er eerst in de douche?
20.00u: ‘Harry-time!’ Welke Harry Potter film herbekijken we vanavond? Of kijken we eens naar de extra’s?
21.30u: Tanden poetsen, anti-muggenadapter insteken, shilling oil smeren tegen de jeuk en dan onder de klamboe kruipen.
21.35u: Oh nee, ik moet nog naar de wc! Terug uit het net (gepaard met het nodige gevloek).
21.38u: Terug in het net, opnieuw gepaard met het nodige gevloek.
21u40u: Waar is mijn GSM? Ik moet mijn wekker nog zetten. Damn! Op de keukentafel. Terug uit het muskietennet (vloek, vloek).
21u42u: En nog maar eens in het muskietennet.
22.00u: Eeeeeeeeeeeeeeeeeh. Een kakkerlak!!!! Of waar zal ik vannacht over dromen?

Onze weekends verlopen minder gestructureerd. We vullen ze met uitslapen, uitstapjes en lekker iets gaan eten. Heerlijk recupereren voor de volgende schoolweek dus!

Deze week zijn we op school met alle klassen in het schilderwerk gevlogen. In het kader van onze lessen sociale vaardigheden schilderden we ‘een plaats voor iedereen’ op de koer voor de klas.
Van de eerste tot de zesde klas staken de kinderen de handen uit de mouwen om hun eigen figuurtje te schilderen. Dit met prachtige resultaten tot gevolg! We waren er een hele week zoet mee, maar kunnen trots zeggen dat we geslaagd zijn in onze opdracht! Alle twaalf klassen hebben hun mannetjes. Nu kunnen ze gebruikt worden om rijen te vormen. De leerkrachten en kinderen zijn er in ieder geval dol op en wij zijn blij dat we iets hebben kunnen geven aan de school wat ze niet zomaar in de kast kunnen steken! Hoera!

Dinsdagnamiddag gingen we een kijkje nemen bij de activiteiten van de Kinderknutselbus. Kinderen van de school kunnen dan van 16.30 uur tot 18.00 uur komen knutselen op school. Een leuk initiatief, vonden wij! We konden er echter weinig gaan doen, aangezien de kinderen hun werkjes gewoon moesten afwerken. We liepen wat rond op school en bleven ook even kijken naar de sportactiviteiten die diezelfde middag plaatsvonden. Zeer leuk om de kinderen zo actief bezig te zien! Ze genoten als geen ander.

Zaterdagochtend trokken wij naar de stad. We deden een poging om te gaan shoppen, maar zagen al snel dat de Surinaamse kledingstijl niet echt overeenstemt met de onze… We genoten er wel van om door de straten te kuieren en af en toe eens een winkel binnen te stappen. We kochten ook elk een hangmat. Deze zullen we volgende week namelijk nodig hebben tijdens onze uitstap met de school richting het binnenland. Na een lekkere pizza gingen we terug naar huis. Daar hingen we de hangmatten op en genoten we van een heerlijke middag hangen, lezen en luieren.

Met veel tegenzin kropen we om 17u30 uit onze hangmatten. We hadden namelijk afgesproken met de andere meisjes van Brugge en Vorselaar om naar een dancebattle te gaan.

Om stipt 19u stapten we de grote Nes-sportzaal binnen. Die was zeer leeg. We vroegen ons dan ook af of deze dancebattle wel de moeite ging worden. Naar onze informatie kon hij namelijk ieder moment beginnen… Na meer dan een uur wachten op zeer oncomfortabele stoelen begon er eindelijk wat volk toe te stromen. Het leek alsof we in een Harry Potter film zaten en er plotseling een volledig publiek verschijnseld was! Het voorprogramma kon beginnen. Een percussiegroepje, die een kwartier lang hetzelfde deuntje roffelden, en een Surinaamse komiek die ons niet aan het lachen maakte zorgden voor een enorme anticlimax. Was dit die fameuze dancebattle? We bleven moedig nog even zitten en waren dolgelukkig toen de presentator eindelijk de start van de wedstrijd aankondigde.
De eerste school begon met dansen. Niet veel soeps volgens ons. Iedereen stond daar gewoon wat zijn eigen ding te doen op het podium. Ook de tweede groep kon ons niet bekoren! We voelden de aandrang om zelf op het podium te springen en de kabouterdans te beginnen dansen. Zelfs die zou beter geweest zijn dan wat er nu aan het gebeuren was!

Dat idee veegden we echter snel van de baan toen we de derde groep zagen! Die konden er wat van: ingewikkelde dansbewegingen, een strakke choreografie en een prachtige synchronietijd.
Vanaf dan was de wedstrijd echt begonnen. De verschillende groepen die volgden, waren aan elkaar gewaagd en haalden een topniveau! Ja, die Surinamers, ze kunnen er wat van! Nadat alle groepen opgetreden hadden, moest de jury beraadslagen wie met de hoofdprijs van 5000 SRD zou gaan lopen. Het beraadslagen duurde ons ietsje te lang waardoor we de uitslag niet meer gezien hebben. Voor ons was de top drie duidelijk…

Tijd voor de wist-je-datjes.

Wist je dat …
… we een kakkerlak hadden op de schoolbus! Gelukkig was er ook een heldhaftige chauffeur met een bezem aan boord.
… er kakkerlakken zaten op het podium van de dancebattle! Ze volgen ons echt overal.
… we in slaap vielen op de bus en bijna onze eindhalte misten? Gelukkig maakten de leerkrachten ons wakker.
… Ine gestalkt wordt door Digicel, de gsm-operator.
… we onze fietsen lieten verlengen en allebei een nieuwe fiets kregen. Onze oude fietsen waren niet meer in orde.
… Lisa haar nieuwe fiets op dag 2 al een platte band had. We breken er nog steeds ons hoofd over hoe we dat ding in de stad zullen krijgen.

… onze vakantie donderdag begint en twee weken en een half zal duren? Heerlijk…

Ziezo, Dat was het weer… Tot de volgende!

Gegroet!
Ine