'Voor wie niets probeert, lijkt alles onmogelijk'

Dag 7
Hallo allemaal.

Vandaag was het onze eerste schooldag. Al meteen een dag waarop er een dode is gevallen. Omdat we jullie dit sensationele verhaal niet willen ontzeggen, zal ik ermee openen. Voor de gevoelige lezers: scroll maar door naar het tweede deel van dit berichtje.

Het begon gisterenavond. Na een lekkere maaltijd wilden we graag beginnen aan de afwas, maar dat was buiten Carlo kakkerlak gerekend. Het reusachtige beest hield zich verscholen achter de waterkoker. Hij was lichtbruin, zo’n zeven centimeter groot en zag er zeer kriebelig uit. Vanaf het moment dat ik hem zag, rende ik al gillend de keuken uit. Al wist Lisa nog niet wat er aan de hand was, ze gilde toch gezellig mee. Nadat ik terug wat bij zinnen was gekomen besloot ik koelbloedig een foto van het beest te maken en hem daarna te doden. Hij had echter weinig zin in die fotoshoot en kwam op mij afgestormd, waardoor ik opnieuw al gillend en schreeuwend de keuken uitliep. Ook al had Lisa de kakkerlak nog steeds niet gezien, ze gilde lekker met me mee. Bij de derde moordpoging was het beest nergens meer te bespeuren. We besloten dan maar aan de afwas te beginnen. Na de afwas volgde opnieuw een zoektocht doorheen de keuken. Ik pluisde de voorraadkast uit terwijl Lisa lijdzaam toekeek. Toen ik de cornflakes uit de doos wilde halen, zag ik ‘den Carlo’ lekker smullen van ons ontbijt! Van het verschot trok ik de zak uit de doos, liet de kakkerlak achter me en rende voor de derde keer al gillende de keuken uit. Met trillende hand trok ik opnieuw richting voorraadkast om het monster de genadeklap toe te dienen. Hij moet mijn moordlustigheid geroken hebben en vluchtte voor zijn leven. Het beest was echt nergens meer te bespeuren. Met een klein hartje kropen we in bed. Je kan wel raden waar we die nacht over gedroomd hebben…

We koesterden de volgende ochtend stiekem de hoop dat het beest nu wel weg zou zijn. Tevergeefs, zo bleek. Tijdens het ontbijt kreeg hij ook wat honger en kwam hij gezellig de keuken uitgeslopen. Lisa haar alziend oog had hem al snel in de gaten. Ze trippelde richting keuken en wierp me de vliegenmepper toe. Na een klop of tien was hij morsdood. We hebben hem begraven in onze vuilbak. Een begrafenisplechtigheid hadden we er niet meer voor over, maar Carlo, rest in peace…

Over naar het interessantere deel van dit blogbericht, onze eerste schooldag. De wekker piepte ons om 5u30 reeds uit bed. Het opstaan ging opvallend vlot. Misschien de spanning, misschien de warmte, misschien het straatlawaai, of gewoon een combinatie van dit alles. Na een ontbijtje probeerden we een busje te pakken te krijgen. Dat doe je door gewoon aan de kant van de weg te staan en je arm op te steken. Met wat geluk stopt hij en kan je instappen. De bus is vergelijkbaar met een grote camionette waar zeteltjes in gemaakt zijn. Je betaalt 1,25 SRD = zo’n dertig eurocent, daar kan De Lijn nog iets van leren! Nadat we op de juiste plaats afgestapt waren, wandelden we naar de ‘Alegria’ om daar onze schoolbus te zoeken. Een dame op de bus wenkte ons. Ze wist dat er twee nieuwe blanken mee moesten vandaag, en dacht wel dat wij dat waren. Er volgde een rit van zo’n drie kwartier richting Domburg. We gaven vandaag onze ogen  nog de kost, maar beseften tegelijkertijd dat we de volgende dagen deze tijd nog zullen kunnen gebruiken voor een ‘powernap’. Toen we aankwamen in Domburg werden we hartelijk ontvangen door de directie. Mevrouw Dongen vertelde ons onmiddellijk dat ze hoopte op een fijne samenwerking, en dat we bij activiteiten in Domburg zeker zouden meegevraagd worden. Daar hadden wij wel oren naar! Vervolgens kregen we een rondleiding door de school. We stopten bij iedere klas om kennis te maken met de leerkrachten en de kinderen. Overal volgde dezelfde introductie. Deze ging als volgt:

Juf Estelda: Dag jongens en meisjes

Kinderen: Dag dames.

Juf Estelda: Ja, jullie zien het goed, ik ben niet alleen. Ik heb Silke en Rosemie meegebracht. (ja meisjes, ze zijn jullie hier nog niet vergeten hoor!)
Kinderen: kijken vragend…
Juf Estelda: Zijn dit Silke en Rosemie?
Kinderen: Nee juf.

Juf Estelda: Deze twee meisjes komen ook uit België en blijven net als Silke en Rosemie een tijdje hier op school. Ze zullen zeggen hoe ze heten. Luister goed.

Wij zeggen om de beurt onze naam

Juf Estelda: Hoe heten ze dus?

Kinderen: Ine en Lisa

Dit ritueel herhaalde zich in iedere klas (zo’n 16 keer dus). Hierna gingen we nog even bij de vernieuwingscoördinator om te kijken waar ze mee bezig was. Daarna mochten we vrij gaan observeren. We begonnen in het derde leerjaar (klasse drie of groep 5 zoals ze deze hier noemen). Net toen wij er waren gaven de stagiaires van het kleuter wat uitleg over België. Toen ze weer weg waren hadden de kinderen nog een heleboel vragen. Van de juf mochten ze die op ons afvuren. We vertelden onder andere welken dieren er bij ons zijn, welke groenten wij hadden, hoe sneeuw eruit ziet, wat skiën was,… We zongen ook uit volle borst ons volkslied voor. Toen we merkten dat de juf er plots even vandoor was, stond de klas echt op stelten. Met z’n tweetjes probeerden we de kinderen rustig te krijgen en besloten we samen een lied te zingen. Daar hadden de kinderen wel oren naar! ‘Vlucht, oma vlucht’, werd uit volle borst meegezongen. De juf leek dit wel leuk de vinden, en zei dat we verder les mochten geven tot 13u. Het deed ons goed nog eens voor de klas te staan. We waren in onze natuurlijke habitat. En of dat nu lesgeven is aan Vlaamse kinderen, of aan de Surinaamse, hun enthousiasme is universeel.

Na nog wat liedjes en spelletjes was de voormiddag afgelopen. We dachten rustig nog even na te praten met de leerkrachten en directie van hier. Helaas bleek dat de schoolbus ook al om 13.05u vertrok. Het moet een zicht geweest zijn om ons over het schoolplein te zien rennen, en ondertussen naar de vrolijke kinderen te zwaaien. We haalden hem gelukkig nog, en keerden na een geslaagde eerste dag terug naar huis. We kijken al uit naar de volgende dagen, waarover jullie zeker meer zullen lezen.
Ik denk dat dit berichtje voorlopig meer dan lang genoeg was. De volgende keer meer over hoe het onderwijs hier draait.

Heel veel groetjes!
Ine