'Voor wie niets probeert, lijkt alles onmogelijk'

Dag 7
Hallo allemaal.

Vandaag was het onze eerste schooldag. Al meteen een dag waarop er een dode is gevallen. Omdat we jullie dit sensationele verhaal niet willen ontzeggen, zal ik ermee openen. Voor de gevoelige lezers: scroll maar door naar het tweede deel van dit berichtje.

Het begon gisterenavond. Na een lekkere maaltijd wilden we graag beginnen aan de afwas, maar dat was buiten Carlo kakkerlak gerekend. Het reusachtige beest hield zich verscholen achter de waterkoker. Hij was lichtbruin, zo’n zeven centimeter groot en zag er zeer kriebelig uit. Vanaf het moment dat ik hem zag, rende ik al gillend de keuken uit. Al wist Lisa nog niet wat er aan de hand was, ze gilde toch gezellig mee. Nadat ik terug wat bij zinnen was gekomen besloot ik koelbloedig een foto van het beest te maken en hem daarna te doden. Hij had echter weinig zin in die fotoshoot en kwam op mij afgestormd, waardoor ik opnieuw al gillend en schreeuwend de keuken uitliep. Ook al had Lisa de kakkerlak nog steeds niet gezien, ze gilde lekker met me mee. Bij de derde moordpoging was het beest nergens meer te bespeuren. We besloten dan maar aan de afwas te beginnen. Na de afwas volgde opnieuw een zoektocht doorheen de keuken. Ik pluisde de voorraadkast uit terwijl Lisa lijdzaam toekeek. Toen ik de cornflakes uit de doos wilde halen, zag ik ‘den Carlo’ lekker smullen van ons ontbijt! Van het verschot trok ik de zak uit de doos, liet de kakkerlak achter me en rende voor de derde keer al gillende de keuken uit. Met trillende hand trok ik opnieuw richting voorraadkast om het monster de genadeklap toe te dienen. Hij moet mijn moordlustigheid geroken hebben en vluchtte voor zijn leven. Het beest was echt nergens meer te bespeuren. Met een klein hartje kropen we in bed. Je kan wel raden waar we die nacht over gedroomd hebben…

We koesterden de volgende ochtend stiekem de hoop dat het beest nu wel weg zou zijn. Tevergeefs, zo bleek. Tijdens het ontbijt kreeg hij ook wat honger en kwam hij gezellig de keuken uitgeslopen. Lisa haar alziend oog had hem al snel in de gaten. Ze trippelde richting keuken en wierp me de vliegenmepper toe. Na een klop of tien was hij morsdood. We hebben hem begraven in onze vuilbak. Een begrafenisplechtigheid hadden we er niet meer voor over, maar Carlo, rest in peace…

Over naar het interessantere deel van dit blogbericht, onze eerste schooldag. De wekker piepte ons om 5u30 reeds uit bed. Het opstaan ging opvallend vlot. Misschien de spanning, misschien de warmte, misschien het straatlawaai, of gewoon een combinatie van dit alles. Na een ontbijtje probeerden we een busje te pakken te krijgen. Dat doe je door gewoon aan de kant van de weg te staan en je arm op te steken. Met wat geluk stopt hij en kan je instappen. De bus is vergelijkbaar met een grote camionette waar zeteltjes in gemaakt zijn. Je betaalt 1,25 SRD = zo’n dertig eurocent, daar kan De Lijn nog iets van leren! Nadat we op de juiste plaats afgestapt waren, wandelden we naar de ‘Alegria’ om daar onze schoolbus te zoeken. Een dame op de bus wenkte ons. Ze wist dat er twee nieuwe blanken mee moesten vandaag, en dacht wel dat wij dat waren. Er volgde een rit van zo’n drie kwartier richting Domburg. We gaven vandaag onze ogen  nog de kost, maar beseften tegelijkertijd dat we de volgende dagen deze tijd nog zullen kunnen gebruiken voor een ‘powernap’. Toen we aankwamen in Domburg werden we hartelijk ontvangen door de directie. Mevrouw Dongen vertelde ons onmiddellijk dat ze hoopte op een fijne samenwerking, en dat we bij activiteiten in Domburg zeker zouden meegevraagd worden. Daar hadden wij wel oren naar! Vervolgens kregen we een rondleiding door de school. We stopten bij iedere klas om kennis te maken met de leerkrachten en de kinderen. Overal volgde dezelfde introductie. Deze ging als volgt:

Juf Estelda: Dag jongens en meisjes

Kinderen: Dag dames.

Juf Estelda: Ja, jullie zien het goed, ik ben niet alleen. Ik heb Silke en Rosemie meegebracht. (ja meisjes, ze zijn jullie hier nog niet vergeten hoor!)
Kinderen: kijken vragend…
Juf Estelda: Zijn dit Silke en Rosemie?
Kinderen: Nee juf.

Juf Estelda: Deze twee meisjes komen ook uit België en blijven net als Silke en Rosemie een tijdje hier op school. Ze zullen zeggen hoe ze heten. Luister goed.

Wij zeggen om de beurt onze naam

Juf Estelda: Hoe heten ze dus?

Kinderen: Ine en Lisa

Dit ritueel herhaalde zich in iedere klas (zo’n 16 keer dus). Hierna gingen we nog even bij de vernieuwingscoördinator om te kijken waar ze mee bezig was. Daarna mochten we vrij gaan observeren. We begonnen in het derde leerjaar (klasse drie of groep 5 zoals ze deze hier noemen). Net toen wij er waren gaven de stagiaires van het kleuter wat uitleg over België. Toen ze weer weg waren hadden de kinderen nog een heleboel vragen. Van de juf mochten ze die op ons afvuren. We vertelden onder andere welken dieren er bij ons zijn, welke groenten wij hadden, hoe sneeuw eruit ziet, wat skiën was,… We zongen ook uit volle borst ons volkslied voor. Toen we merkten dat de juf er plots even vandoor was, stond de klas echt op stelten. Met z’n tweetjes probeerden we de kinderen rustig te krijgen en besloten we samen een lied te zingen. Daar hadden de kinderen wel oren naar! ‘Vlucht, oma vlucht’, werd uit volle borst meegezongen. De juf leek dit wel leuk de vinden, en zei dat we verder les mochten geven tot 13u. Het deed ons goed nog eens voor de klas te staan. We waren in onze natuurlijke habitat. En of dat nu lesgeven is aan Vlaamse kinderen, of aan de Surinaamse, hun enthousiasme is universeel.

Na nog wat liedjes en spelletjes was de voormiddag afgelopen. We dachten rustig nog even na te praten met de leerkrachten en directie van hier. Helaas bleek dat de schoolbus ook al om 13.05u vertrok. Het moet een zicht geweest zijn om ons over het schoolplein te zien rennen, en ondertussen naar de vrolijke kinderen te zwaaien. We haalden hem gelukkig nog, en keerden na een geslaagde eerste dag terug naar huis. We kijken al uit naar de volgende dagen, waarover jullie zeker meer zullen lezen.
Ik denk dat dit berichtje voorlopig meer dan lang genoeg was. De volgende keer meer over hoe het onderwijs hier draait.

Heel veel groetjes!
Ine

Relax! Take it easy!

Dag 6
We zijn nu reeds 6 dagen in Paramaribo en beginnen het stilaan gewoon te worden. De weg vinden van en naar de stad lukt al aardig, boodschappen en de vaat doen worden routine en we hebben niet veel moeite om ons aan te passen aan het levensritme van hier.
Waar we wel  moeilijker kunnen aan wennen, zijn de warme temperaturen. Het lijkt net alsof het hier maar niet afkoelt.  

We blikken even terug naar de voorbije dagen.
Op vrijdag bezochten we de markt. Onze ogen kregen heel wat prikkels te verwerken want de markt is héél groot en erg kleurrijk, net als de mensen hier trouwens. Je kan er echt alles vinden. Er was heel wat volk en op sommige plaatsen was het zelfs drummen. Al gauw hadden we door dat niet al het eten vers is want  op heel wat voedsel zaten vliegen. We besloten dan ook wijselijk om hier niets te kopen.
Daarna ging het richting Palmentuin, een park vol palmbomen waar het echt zalig zitten is. Je kan er uren doorbrengen terwijl je kijkt naar de grote verscheidenheid van mensen.
’s Avonds hebben we onze Antwerpse buurmeisjes, Tine en Stefanie, uitgenodigd om iets te drinken. Het was gezellig en we maakten al meteen een afspraak om zaterdagavond samen iets te gaan eten.

Zaterdag was het , tot nu toe, de warmste dag van allemaal. We besloten om even de twee studentes van de KHBO te gaan opzoeken in de Londenstraat, op 10 minuten stappen van hier.
Gisterenmiddag gingen we met de taxi (= 11 SRD, € 2,75(!) voor twee) naar de stad. We kozen bewust voor de taxi omdat we wisten dat het donker zou zijn wanneer we terug zouden keren en fietsen in het donker wordt ons afgeraden.
In de stad was het heel kalm in vergelijking met gisteren. We liepen er wat rond, luisterden naar muziek, keken naar kraampjes onderweg en  gingen opnieuw naar Palmentuin (nu al verkozen tot ons favoriete plekje).
Om 20.00 uur hadden we met onze buurmeisjes in de Zanzibar afgesproken. Daarna genoten we nog van een heel mooi optreden. We waren het eens: de Surinamers kunnen schudden met hun kont als de besten!

Ook vandaag is de zon van de partij. Toch is het iets frisser dan gisteren. We voelen dat we nog niet gewoon zijn aan de warme temperaturen dus houden we het rustig.
Vanavond doen we nog wat inkopen en gaan we vroeg slapen. Het is een lange rit richting het schooltje te Domburg. Al om 5.45 uur moeten we uit de veren want ten laatste om 6.30 uur moeten we de schoolbus nemen anders komen we te laat.
Onze stage start dus morgen en wij zijn erg benieuwd naar wat we ginder mogen verwachten.
Een uitgebreid verslag van de eerste stagedag kunnen jullie morgenavond lezen.

Ook dit blog-bericht sluiten we af met enkele leuke wist-je-datjes:
Wist je dat …
… Lisa hier Ine haar GPS speelt?
… het toilet het warmste plekje in ons huis is?
… het grootste deel van onze inboedel afkomstig is uit IKEA en HEMA?
... Lisa haar haar hier ‘bamihaar’ genoemd wordt?
… het hier tussen 13 uur en 16 uur ‘bakra-uur’ is? Dan zitten alle Surinamers in de schaduw en lachen ze met de blanken die in de zon aan het fietsen zijn.
… we Lisa haar zonnebril na lang zoeken in de koelkast terugvonden?
… Ine zich ontpopt heeft tot geldbeheerdeskundige?

Je merkt het, we hebben het hier erg naar ons zin en kijken al uit naar wat ons verder te wachten staat!

Vele warme groetjes
Lisa

I want to ride my bicycle!

Dag 3

De eerste dagen in een nieuw land zijn meestal ook de drukste. Vandaar dat we nu alweer een berichtje posten. We maakten namelijk alweer heel wat mee!

Even terug naar gisteren. De middag verliep zeer rustig. We gingen verder op ontdekking in onze straat, kochten Surinaamse simkaarten en spraken af met Raggie. Hij kwam even kijken hoe het met ons ging, en vertelde ons dat we vrijdag toch nog niet naar school hoeven. We hebben dan dus ook nog tot het einde van de week ‘vakantie’. Hij stelde ons voor aan taxichauffeur ‘Mike’. Die zou ons de volgende dag aan fietsen helpen.

’s Avonds besloten we niet zelf te koken, maar gingen we iets ‘typisch Surinaams’ eten. We haalden in de straat een bakje roti met kip, aardappelen en groenten (je leest het goed: ‘aardappelen’! Rijst hebben we hier nog niet gegeten). Met grote voorzichtigheid openden we de bakjes. Deze waren meer dan goed gevuld! Die Surinamers krijgen duidelijk heel wat op! Lisa begon dapper aan de aardappelen. Hap één maakte haar echter duidelijk dat ze het eten hier graag pikant hebben! Ook Ine moest toegeven dat het eten best wel vurig was! Met het nodige brood en water blusten we onze monden wat, en aten toch onze buikjes rond, want lekker was het zeker! Volgende keer nemen we echter één portie voor ons twee, dat zal zeker volstaan. We deden nog een poging tot het kijken naar een filmpje, maar we waren beiden zo moe dat we al om 22 uur besloten naar bed te gaan.

Deze morgen waren we alweer vroeg op. Die jetlag speelt ons toch wat parten. Maar dat zal wel beteren. De ochtend verliep opnieuw rustig. We gingen opzoek naar brood, beleg en een radio. Lisa was dolgelukkig toen ze bij de beenhouwerij ‘rosbief’ aantrof. Ze vroeg vier schelletjes. De winkeldame vond dit waarschijnlijk een bizarre bestelling. Ze gaf Lisa namelijk 100 gram rosbief, verpakt in 4 verschillende pakjes. Nou ja, we krijgen het wel op. Dankzij een goedkoop radiootje kunnen we nu Surinaamse hitjes beluisteren in ons appartement. De teksten zijn echt grappig! We hopen snel enkele hitjes te kunnen meezingen ;)

Na een siësta belden we taxi Mike om de fietsen te halen in de stad. De dame die ons van fietsen voorzag gaf ons zeer duidelijke instructies mee. Het zou uitkijken geblazen worden. Met een klein hartje vertrokken we richting centrum. We werden er geconfronteerd met armoede en rijkdom, zagen bedelaars en mensen in nette pakken, zagen dure auto’s en rijdende doodskisten,… De contrasten in de stad zijn echt enorm. We hadden het toch even niet gemakkelijk. De stad leek ons op het eerste zicht ook niet echt een aangename plaats om te vertoeven. Heel veel zwerfvuil en een vreemde geur. We zullen de mooie plekjes er nog moeten ontdekken.

Met onze fietsen en stadsplannen in de hand trokken we richting Sarah, een vriendin van Ine die hier toevallig ook is. Het was fijn een bekend gezicht te zien. We kletsten gezellig wat bij in de zon. Ze gaf ons leuke adresjes van eettenten in de stad en vertelde over interessante uitstapjes die zij al gemaakt had. We zullen zeker nog eens afspreken. Op weg naar huis stopten we nog om een ijsje te eten. Het was  een welkome verfrissing (en gelukkig niet spicy!). Vanavond koken we zelf nog iets lekkers, en proberen we verder te kijken naar onze film. Hopelijk rekken we het wat langer dan gisteren. Voor morgen hebben we nog geen plannen. We leven dus op en top Surinaams: van dag tot dag.

Om af te sluiten: wist je dat...

… wij de hele dag wist-je-datjes lopen te verzamelen? Het is nu al ons favoriete blog onderdeel.
… wij maar de helft van de woonkamer gebruiken omdat het te ver wandelen is naar de zetels?
… wij ons hier echt blank voelen?
… een stadsplan te pakken krijgen hier echt niet evident is? We vragen ons zelfs af of de Surinamers 
     wel weten wat dit is.
… we het de eerste dag al hadden over wat we allemaal zullen missen als we terug thuis zullen zijn?
… de vele ruimte in onze woonkamer ons op tal van actieve ideeën brengt zoals: ‘verstoppertje
      spelen, ballet dansen en twisteren’?
… de sloten hier aan de andere kant draaien?
… de paspoppen hier een dikke kont hebben?
… wij een bandje rond onze linkerpols dragen tijdens het fietsen zodat we zeker aan de juiste kant
     rijden.
… er heel wat tijd kruipt in het sluiten van de fietsen? Samen hebben we maar liefst vijf fietssloten.
     Veiligheid boven alles dus.
... je onze foto’s kan bewonderen via de link op de blog? Laat even weten of dit lukt.

Heel veel groetjes! En tot snel…

Ine

Here comes the sun!

Dag 2

De vlucht is heel goed verlopen.  We keken naar een paar films, aten lekker spicy eten, praatten wat met de Surinaamse man naast ons en keken toe  hoe de stewards net voor de landing het vliegtuig insectenvrij maakten (Dit doen ze door met drie spuitbussen die vanzelf spuiten door het vliegtuig te lopen van voor naar achteren en terug).
Iets na 18 uur, plaatselijke tijd, landde het vliegtuig in Paramaribo. Via een hoge trap zetten we onze eerste stappen op Zuid-Amerikaanse bodem. De temperatuur bedroeg er toen nog 25 graden en we konden voelen hoe de warmte door onze kleren drong.
De grenscontrole verliep erg vlot en toen we buitenkwamen was het al donker.
Daar stond onze taxichauffeur, Harry, ons al op te wachten. Op zijn blad stond getypt: Tiene van Tuinen. Gelukkig wisten we wie hij bedoelde :)

Na een groot uur in de taxi kwamen we aan in ons huisje. Daar stond Gladys, onze vriendelijke conciërge, klaar met een mandje fruit. Ze troonde ons mee naar het appartement.
Meteen toen we binnenkwamen, viel onze mond open van verbazing. Het appartement is echt groot. Het telt twee grote slaapkamers met telkens een dubbel bed (!) en bureau. Verder heeft het ook twee badkamers (!) telkens voorzien van douche en toilet. Ook de woonkamer is zéér ruim.

Na een deugddoende nachtrust waren we al om 6.30 klaarwakker. Na een beknopt ontbijt, water en sinaasappels, besloten we om de buurt te gaan verkennen en op zoek te gaan naar deftig eten ;)
Net toen we buiten kwamen, konden we al meteen kennis maken met de tropische regenbuien van hier. Snel een schuilplaats zoeken en luisteren naar het getoeter, geroep en gefluit van de Surinamers.

Na lang heen en weer te lopen, vonden we uiteindelijk toch een bank waar we geld konden afhalen. Een spannend moment maar alles verliep vlot. Met een goede 200 SRD (= 50 euro) op zak trokken we naar de plaatselijke supermarkt. De mensen ginder waren heel vriendelijk en hielpen ons voorturend (volle winkelmandjes aan de kassa zetten, nieuwe winkelmandjes geven, alles in dubbele zakken steken voor de stevigheid…) Voor alle boodschappen betaalden we nog geen 50 euro. Het is hier echt goedkoop!
Toen we de supermarkt verlieten, begon het opnieuw te spetteren. Het werd doorstappen geblazen met onze (zware) zakken in de hand. Dit doorstappen hoef je niet letterlijk te nemen want voetpaden kennen ze hier niet. Het is stappen door plassen, doordrenkte stukken gras en planten en soms zelfs op de baan.

Deze middag verkennen we nog wat verder de stad (of toch zeker al onze straat waar echt geen einde aan komt), gaan we op zoek naar sim-kaarten, een stadsplan en een muskietennet voor Ine.

Nog enkele wist-je datjes:
Wist je dat …
… je hier zakken melk kunt kopen?
… de auto’s hier links rijden en het dus goed uitkijken geblazen is als je oversteekt?
… de mensen hier geen druk kennen en de kranen ook niet?
… wanneer er geen deurbel is je klop klop moet roepen?
… Ine de eerste, weliswaar dode, kakkerlak uit het toilet verwijderd heeft?
… ze hier Everyday (merk van de Colruyt) in de winkels hebben?
… je steeds je schoenen moet uittrekken alvorens binnen te gaan in huis?
… we het internet gevonden hebben na lang zoeken?

Verder maakten we ook reeds kennis met onze Antwerpse buurmeisjes die ons onmiddellijk van water voorzagen.

We gaan een leuke tijd tegemoet! Tot de volgende!

Lisa

Alegria!

Vreugde. Dat is wat we nu voelen. We hadden een zalige periode op sneeuwklassen, overleefden zonder veel problemen de examens en hadden een schitterende ingroeistage. Lisa moest zich nog helemaal smijten in de laatste week, terwijl ik al de tijd had om wat uit te bollen. Ik ging samen met mijn ouders naar Vlissingen om al het ingezamelde materiaal alvast op te sturen met het schip. Het organisatorisch talent van papa zorgde ervoor dat er werkelijk geen leeg plekje meer was in de doos. Hij zat stampvol! (we moeten zelfs nog enkele dingen in onze valies proberen te krijgen…) Nogmaals bedankt aan iedereen die wat kon missen. We zullen het goed kunnen gebruiken daar!

En dan is het moment aangebroken om valiezen te pakken, afscheid te nemen en nog de laatste zaken in België hier in orde te brengen. Maandag vertrekken we richting Amsterdam zodat we dinsdag op het gemak richting de luchthaven in Schiphol kunnen trekken. (met zakdoekjes voor de moeders ;)

Maanden lang hebben we afgeteld en voorbereid. We leefden echt naar dit moment toe. Maar nu het zo echt wordt, kunnen we het amper geloven…  We gaan er drie fantastische maanden van maken! Bedankt trouwens voor de lieve kaartjes, tekeningen en berichtjes. Wij zullen jullie ook missen! Maar we beloven plechtig jullie op de hoogte te houden van ons doen en laten daar! Houden jullie ons ook op de hoogte van de gebeurtenissen in België?

Het volgende berichtje zal er eentje uit de zon zijn! Voor wie ons vliegtuig onderweg wil volgen, bekijk volgende link op de dag dat we vertrekken: FlightAware > KLM Royal Dutch Airlines (KL) #713 Flight Tracker . Daar kan je zien waar we ons bevinden, hoe lang we nog moeten vliegen,…

Adios amigos!

Tot in mei!

X Ine